Een andere wending

Het is vandaag een week geleden dat ik schreef over de mega domper; de uitslag van de operatie. In plaats van de operatie af te vinken, moest ik me voorbereiden op een borstamputatie. DCIS kwam om de hoek zeilen. De opeens gevonden DCIS in combinatie met mijn borstkanker riep bij ons allerlei vragen op. Wat waren we overrompeld.

Al snel ging de domper thuis over in een dikke vette dip. De rek leek er echt even uit. Het voelde als een mega stap terug in het hele behandeltraject. Gevoed met emoties over de ziekte en alles wat er al gespeeld heeft. Daarnaast zag ik behoorlijk op tegen de nieuwe operatie.

Over het algemeen lukt het me best goed de boel positief en met redelijk veel vertrouwen te benaderen. Nou, het was echt weg. Futloos, labiel, geïrriteerd, boos, somber enz. Pffff, duurde echt een paar dagen. Ik weet dat ik de volle behandeling nodig heb, maar dit voelde echt zo K. Gelukkig merkte ik gisteren dat ik iets positiever opstond. Me een beetje ging verdiepen in borstamputaties. Dat ik uitkeek naar het gesprek van vandaag met mijn eigen oncologisch chirurg. We wilden een aantal dingen bespreken om vandaar uit weer vooruit te kunnen.

In feite heb je geen controle, eigenlijk heeft niemand van ons dat. Maar de regie over je eigen leven, ook als je ziek bent of beter gezegd aan het genezen bent, is in mijn optiek wel zo fijn. Op naar het terugkrijgen van de regie dus vanochtend!

De oncologisch chirurg kwam ons vanochtend meteen tegemoet. Ze gaf aan dat er een plastisch chirurg bij het gesprek aan zou sluiten. Samengevat: de oncologisch chirurg heeft in overleg met het ‘opperhoofd’ voorgesteld om opnieuw borstbesparend te opereren, ander plan dus. Deze keer wordt er een groter deel weggehaald. Twee weken later is de uitslag van de patholoog bekend. Als de randen schoon zijn, volgt op korte termijn een operatie door de plastisch chirurg om mijn borst te ‘fatsoeneren’. Als de uitslag niet goed genoeg is, krijg ik alsnog een borstamputatie. De plastisch chirurg heeft ter plekke gekeken of dit plan haalbaar is. It is!

WAT EEN WENDING! Ik was meteen blij en opgelucht. Roy ook. Nog allerlei dingen besproken en antwoord gekregen op onze vragen. Deze wending voelt goed. Ik kan me voorstellen dat sommigen werkelijk niet begrijpen dat ik het risico nog een keer wil nemen. Dat sommigen zoiets hebben van laat alles weghalen dan ben je er zeker van af. Het is zo verschillend per persoon, het stadium van de borstkanker, het totale traject. Het gaf ook het gevoel dat er opnieuw naar mogelijkheden is gezocht.

Was het fijn geweest als ik deze optie vorige week gekregen had? Absoluut!!! Was dat ook een domper geweest en had ik dan ook de afgelopen dagen een dip gehad? Zeker! Het is zo gelopen, het is goed.

Vandaag ook 3 verschillende afspraken bij de fysiotherapeut gehad over lymfoedeem (=vochtophoping). Voorlichting, oefeningen, individueel gesprek. Op m’n falie gekregen. De komende 4 weken moet ik echt rustiger aan doen. Wel bewegen, niet belasten is de opdracht. Een goed herstel van de operatie (verwijdering lymfeklieren uit oksel), verkleint de kans op oedeem, nu én in de toekomst. Oké!!! In feite zijn de A1 en A2 afgesloten en moet het verkeer zijn weg via B weggetjes en bospaadjes gaan vinden. Het lichaam moet de tijd en de rust krijgen om vervanging te vinden voor de grote vaten die in mijn linkerarm niet meer functioneren.

En dan zit je tussen de verschillende afspraken rustig te lunchen en dan sluit Griet spontaan aan. Heel gezellig Griet! Bizar toch dat je dan samen aan de leestafel in het AVL zit te kleppen!