Op 2 augustus operatie III

Vandaag is het twee weken geleden dat ik voor de tweede keer geopereerd ben. Vlak voor de operatie schreef ik het vorige blog. Deze borstsparende operatie is me erg meegevallen. Slechts een goed uur onder narcose geweest en aan het eind van de dag weer naar huis. De oude wond is opengemaakt en er is veel meer klierweefsel weggesneden. De chirurg gaf aan dat ze schrok van de hoeveelheid. Ze wilde rond de 40 gram weghalen en toen ze het op de weegschaal legde bleek het 60 gram te zijn. (Lekker plastisch dit, maar zo gaat het). Volgens mij is klierweefsel niet zo zwaar, was namelijk 6 bij 8 cm. Ik moest niet schrikken van het lelijke, gerafelde litteken. De plastisch chirurg kan de boel namelijk makkelijker mooi maken als het litteken rommelig is!

Afgelopen donderdag was de afspraak met de oncologisch chirurg voor de terugkoppeling van het pathologisch onderzoek. Zoals het met slecht nieuws gaat, het was meteen duidelijk. De uitslag was wederom niet goed. De DCIS zit verspreid door het hele weggesneden weefsel. Op één plek na waren wel alle randen schoon. Zie het als een krentenbol waar een stuk uitgesneden wordt. Als je een beetje mazzel hebt snijd je geen enkele krent door, zijn alle randen schoon. Alleen betekent dit niet dat er geen krenten meer buiten het uitgesneden stuk zitten. De DCIS zit dus diffuus verspreid, niet op één of een enkele plek. Bij mij zoals een krentenbol dus! ONWIJS BALEN, ZEG MAAR GERUST KLOTE DIT. We konden meteen door naar de plastisch chirurg om alles door te nemen, eigenlijk geen tijd om de boel goed tot ons door te laten dringen. Voor de duidelijkheid, de chemo heeft alle borstkankercellen opgeruimd. Het gaat alleen om DCIS cellen. Dit is een voorstadium van borstkanker, wat zich mogelijk op termijn kan ontwikkelen tot borstkanker.

Een uur lang is de plastisch chirurg in de weer geweest. Voorlichten, afstemmen, meten, opzoeken, uitzoeken, vragen beantwoorden. Pfffff, een soort pressure cooker. Normaal gesproken heb je hier zeker één extra afspraak voor nodig. Al is het maar om de opties rustig te kunen overwegen, je vragen te stellen en dingen opnieuw uit te laten leggen. AVL is, als het kan, groot voorstander van directe reconstructies. Dat wordt het ook voor mij. Kort en heul simpel gezegd gebeurt er het volgende: de oncologisch chirurg haalt al het borstweefsel weg, de huid en tepel blijven. De plastisch chirurg maakt de borstspier aan de kant van de ribben los, plaatst het implantaat (siliconen) onder de huid en zorgt ervoor dat de borstspier bevestigd wordt aan de huid. De borstspier draagt als het ware het implantaat, zodat het niet ergens op m’n knieën belandt!!!! Verder de boel weer fraai dichtmaken. Al met al een pittige ingreep met een forse herstel periode. Overigens zijn alle lymfeklieren in de eerste operatie verwijderd, dat deel is gelukkig afgerond.

Roy en ik zijn allebei behoorlijk sip (geweest) van deze tegenslag. Het gaat niet alleen om deze operatie. Het is het geheel. De stress en spanningen van andere momenten komen onmiddellijk weer naar boven. Mogelijke uitzaaiingen in mijn longen, iets verdachts gezien in m’n rechterborst en de spanningen in de eerste week of ik uitzaaiingen op afstand had? Pfff, wat een traject. Het lijkt of ik alle mogelijke behandelingen en operaties zo meteen heb aangetikt.

Het is duidelijk dat amputeren nodig is of in ieder geval de veiligste optie is als het gaat om de kans op terugkeer zo klein mogelijk te laten zijn. Al voelt het soms zo haaks te staan op de huidige opinie dat vrouwen met borstkanker vaak over behandeld worden. Het zou me niet verbazen als in mijn situatie deze operatie over 5 jaar niet meer nodig is. Maar goed, ik leef nu en nu is dit de veiligste en daarmee beste optie.

De afgelopen 2 weken gelukkig ook leuke dingen kunnen doen en daar met ups en downs van kunnen genieten. Madelief en ik zijn naar Mama Mia geweest, we hebben een nachtje in Friesland geslapen, De Parade bezocht, spelletjes, lunchen buiten de deur, eten bij vrienden. Mijn broer met gezin is deze week nog in Nederland, ze wonen in Jakarta. Heel fijn om elkaar zo makkelijk te kunnen zien. Zeker ook voor alle kinderen.

• 

• 

Verder is het hier deze zomer vakantie een behoorlijke duiventil. Alle vier de kinderen hebben kamp en/of een weekje vakantie met een vriend. Vandaag is Madelief vertrokken naar Kamp Vierhouten. Olivier vliegt morgen naar Zuid-Frankrijk. Julius is direct na een week Albufeira, twee weken naar de VS vertrokken. Super gaaf! Eerst met een Nederlandse vriend mee en aansluitend langs bij zijn roomy in Nantucket. Die mag voorlopig nergens meer naar toe, gezellig bij z’n moeder op de bank!!!

Al met al zijn de afgelopen 6 dagen behoorlijk heftig. Omgaan met deze teleurstelling, de hele ingreep bevatten en een plek geven. Met ratio zeg ik ja, maar ik merkte dat de rest in mij volledig op de barricade ging. Ik ben er zo van overtuigd dat het belangrijk is om vol vertrouwen vrijdag de operatie in te gaan. Ik denk dat ik er bijna ben, gelukkig morgen nog voor het laatste stukje. Lezen, praten, huilen, lachen, schrijven, afscheid nemen, mediteren. Het komt goed, ben er bijna (hoop ik).