De maand augustus

Augustus, wat een maand! Vrijdag 2 augustus was de dag van de 3e operatie; borstamputatie met directe reconstructie. Ik zag er behoorlijk tegenop. De dag ervoor met de oncologisch chirurg telefonisch nog het waarom, hoe en wat doorgenomen. Dat gaf rust. Alle kids waren op vakantie, op kamp of uit logeren. Ik was er klaar voor, zo ongeveer dan.

De volgende ochtend vroeg naar het AVL. Maf toch hoe je in feite relaxed (vast door de Valeriaan) wacht tot je aan de beurt bent. Roy naar z’n werk gestuurd. Bij deze operatie nog een lokale verdoving; injectie in m’n rug gekregen. Het is namelijk voor je immuunsysteem belangrijk dat je onbewust geen of zo min mogelijk pijn voelt. Pijn of beter gezegd trauma (want dat is het snijden), ondermijnt het immuunsysteem. Dat is zeker in het geval van kanker heel onwenselijk. Met de plastische chirurg e.e.a. doorgenomen en door haar ondergekliederd met een zwarte stift. 800 keer m’n geboortedatum gezegd en toen was ik aan de beurt. Tis in de OK altijd koud! Deken over me heen. Overweldigend hoe veel artsen en assistenten in het blauw gestoken in de OK zijn, allemaal voor één operatie. Ook de narcose blijf ik wonderlijk vinden. Een ingenieuze combi van pijnstilling, spierverslappers en slaapmiddel. Voor je het weet ben je vertrokken en lig je ongemerkt aan de beademing.

Een kleine 3 uur later werd ik de verkoever ruimte ingereden. Daar een tijd gelegen. Zuurstof gekregen, ijsje gegeten, veel pijnstilling gekregen. Pfff, ik had pijn met ademhalen. Op een gegeven moment mag je dan naar je kamer. M’n broer wachtte me op, heel fijn! Ik had het gevoel dat er met mij een prima gesprek te voeren was. Achteraf hoorde ik van Roy en Mounir dat er geen touw aan vast te knopen was; ik was zwaar onder invloed van dipidolor (zusje van morfine).

Drie nachten heb ik in het AVL gelegen. Ik kon niet veel, mn overeind komen was pijnlijk. Douchen was de grootste uitdaging. De eerste keer m’n borst zien ook. Bond en blauw, zooooo gevoelig en confronterend om te zien. De eerste dagen is het het allerbelangrijkst dat de huid en tepel niet worden afgestoten. Verder scheelt het veel ellende als je geen infectie krijgt. Beide gingen goed. Het was fijn om maandagmiddag naar huis te mogen. Ik vond de eerste week zwaar, zowel fysiek als emotioneel. De rek was er uit. Ik was moe, had pijn, kon weinig zelf en baalde goed van het enorme behandeltraject en die stomme ziekte die sinds december zo enorm ons leven bepaalt. Heel wat tranen heb ik gelaten.

Gelukkig ging het de tweede week een stuk beter, mn mentaal. Ik schuifelde meer rond, ging af en toe naar buiten en kon meer in huis doen. Ik heb 2 volle weken met een drain gelopen. Dat was minder. Er was veel wondvocht, waarschijnlijk ook door het gebrek aan lymfeklieren in m’n oksel. Me and my drain!!! Onafscheidelijk waren we. Je vergeet hem één keer en dan noooooit meer, want je wilt niet vaker dan één keer met de draad blijven haken, brrrr.

Een week na de operatie was de uitslag van de patholoog bekend. In feite maakte het voor het verdere traject niet uit. Al was het wel fijn als er in ieder geval iets van die DCIS gevonden werd. Liever geen tumorcellen AUB! DCIS cellen zijn nog gevonden, tumorcellen niet. Tijdens de operatie is op de OK door de patholoog de huid achter de tepel getest (vriescoupe test), om ter plekke te kunnen beslissen of de tepel behouden mag blijven. Dat wordt dan achteraf voor de zekerheid nog een keer uitgebreid onderzocht. Abacadabra zo’n pathologisch verslag.

Per week voel ik me gelukkig beter. Het blijft nog onwennig, onhandig en regelmatig irritant die tiet met implantaat. Het zal wennen, geduld hebben! Inmiddels is alles voor de bestraling in gang gezet. Aanstaande maandag start ik daar mee. Onwijs veel mensen hebben aangeboden een keer mee te gaan, super lief en gezellig!!! Hoef ik niet met de regionale taxibus een rondje door het ’t Gooi te rijden, heel fijn.

Deze spreuk kwam ik tegen op Instagram, op één van de eerste dagen na de operatie. Zo’n tekst vrolijkt mij wel op als het me lukt met wat humor (en zelfmedelijden) naar de boodschap te kijken. En waar ik ook blij van wordt is dat Roy en ik morgen 3 dagen gaan varen in Friesland, ohne Kinder!!!