Bestralen, check!!!

En dan is toch best opeens de fase van radiotherapie voorbij. Vanochtend was ik met Steef in het AVL voor de laatste keer bestralen en het afrondende gesprek met de radiotherapeut. Fijn, JA! Gek dat het voorbij is, zeker. De afgelopen 3,5 week heb ik dagelijks de bestraling ondergaan. Je kunt wel spreken van routine. Gelukkig een hele gezellige routine, want iedere dag ging er een andere lieve vriendin mee. En Roy natuurlijk een keer! Vaak was de bestraling in combinatie met een bezoek aan de plastisch chirurg, radiotherapeut of oncoloog. Tijd zat om tussen de afspraken door bij te praten en te recreëren in het AVL.

Het bestralen zelf is een fluitje van een cent. Na 20 minuten is het klaar. Het installeren duurt even. Je moet iedere dag precies goed liggen en dat is millimeter werk. Met behulp van laserlijnen geprojecteerd op tatoeagepunten op mijn lichaam wordt de apparatuur ingesteld. Dan blijf ik alleen achter in de ‘bunker’. In totaal moet ik 9 keer diep inademen en mijn adem voor zo’n 40 seconden vastzetten. Door het opblazen van je longen, wordt je hart naar achter gedrukt. Dit verkleint de kans op hartproblemen in de toekomst. Dan zoeft het apparaat om me heen. Op het moment zelf voel je er werkelijk niets van. De technieken zijn door de jaren heen zo verbeterd; met ingenieuze computersystemen en algoritmes kunnen ze ervoor zorgen dat de stralen alleen op de benodigde plekken terecht komen. Geen straal meer dan nodig.

Het ondergaan van de bestraling is peanuts, ik wordt er alleen wel enorm moe van, instantly. Andere vermoeidheid dan met met de chemo. Radiotherapie maakt alle cellen die geraakt worden kapot. Tumorcellen herstellen niet. Gezonde cellen wel, gelukkig. Het afvoeren van rommel en herstellen van goede cellen schijnt zo vermoeiend te zijn.

Samen met Steef reed ik aan het eind van de ochtend de straat in. Een kop koffie, diep adem halen, beseffen dat ook deze fase is afgerond en dan tukken, ging er door me heen. En toen stonden lieve Caroline en Miriam voor de deur! Het door zichzelf in december 2018 opgerichte F-TEAM. De schatten, zo fijn. En ja, ze hebben gelijk, VANDAAG IS EEN BIJZONDERE DAG. De bestraling is klaar, afgerond, schluss.

Wat een schaduw werpt over deze dag, is dat ik nog steeds met een drain rondloop. Wat zal ik blij zijn als ik zonder dit apparaat verder kan. Het lijkt nu wel of ik een record wil vestigen in het Guiness Book of Record. De spoedoperatie is inmiddels bijna 3 weken geleden. Ik blijf maar wondvocht produceren Waarom, geen idee, weten de artsen ook niet. Die drain zal vast voor het weekend verwijderd worden. Merk wel dat ik daar nog niet ‘helemaal’ gerust op ben. Liever vocht in de drain dan in m’n borst. Achteraf is geconstateerd dat de vochtproductie na de borstamputatie waarschijnlijk de oorzaak is van de spoedoperatie. En dat wil ik echt niet nog een keer meemaken. Kortom, vandaag is nog niet de dag om de vlag uit de hangen. Zodra die vochttoestand onder controle is wel. Ik ga ervoor dat de vlag voor de herfstvakantie hangt!

En dan besef je je (voor de zoveelste keer) dat je niet in de belevingswereld van je kinderen kunt kruipen. Het leven kan zo door denderen, ook met borstkanker in huis. En ja we staan stil bij de ziekte. Wat het betekent, wat leeft bij ieder van ons. Liefst niet te lang, want dat willen de kinderen meestal niet. En af en toe schrikken Roy en ik dan op van een reactie, een beeld, een zorg van één van de kinderen. Zo was deze dag voor Madelief heel belangrijk. Ze verraste me vanmiddag uit school met een Bosche Bol, zo lief. “Mam, het is klaar!” Deze insta post van Madelief is goud waard. BYE BYE CANCER, behandelingen klaar! En zo is het.