En NU?!

En NU? Nu is het in december opgestelde behandelplan helemaal uitgevoerd. Ik heb alle chemo’s achter de rug. Tig scans gehad. De operatie is operaties geworden; die zijn alle vier achter de rug. De bestraling heb ik goed doorlopen, ondanks de kwetsbare net geopereerde huid. Zelfs de drain is na ruim drie weken verwijderd, zonder nieuwe vochtproblemen. Nu is het klaar! Ja fijn, natuurlijk. Van dit moment konden Roy en ik in december 2018 alleen maar dromen.

Een paar weken verder en ik merk dat ik niet opgelucht ben, niet blij ben. Wat heb ik de eerste week het AVL gemist. De serene ruimte, de artsen en verpleegkundigen. Ook de ritjes met vriendinnen, de koffie. Dit alles symboliseerde veiligheid. Regelmatig heb ik de eerste week hard gehuild, wat voelde ik me intens leeg en doelloos. Daarnaast ben ik verschrikkelijk moe. Het lijkt of ik die vermoeidheid nu tot in mijn tenen voel.

Het gaan, doorstaan en volbrengen van dit traject, was natuurlijk mijn missie. Zeker de maanden augustus en september waren door de onverwachte extra operaties en onzekerheid intens. Ik geloof dat ik in een zesde versnelling leefde. En als je dan voor je gevoel in één keer stil staat, klapt de boel goed in. In ieder geval bij mij. Ik denk dat ik tijdens het traject met vlagen adrenaline aanmaakte. Het gebrek aan mijlpalen heeft die adrenaline rush onmiddellijk doen stoppen. En dan is die moeheid fysiek en mentaal in vol ornaat aanwezig.

Op internet zocht ik een foto van het natuurverschijnsel ‘zwart gat’. Toen kwam ik op een site terecht met informatie over Het Zwarte Gat na Kanker. Heel veel handige links! Bovengenoemde tekst is voor mij heel herkenbaar. Gelukkig is het niet alleen maar donker in dat zwarte gat. Ik vond in ‘mijn’ zwarte gat na een week gelukkig een trampoline. Heel fijn, want ik begeef me dus lang niet altijd op de bodem. Als ik een beetje lekker spring, zit ik zo op de helft en soms heel even op de rand! Ik merk ook nu, in deze fase dat het enorm helpt te genieten van fijne momenten (groot of klein). Dat heb ik absoluut geleerd de afgelopen 10 maanden. Het helpt me ook om niet te ver vooruit te kijken en me niet te druk te maken over de vermoeidheid.

Bovengenoemde gedachte is waar ik naar toe wil. Ik kan deze ziekte niet meer weghalen uit mijn leven. Wat de effecten op de lange termijn van alle behandelingen zijn, moet nog blijken. Allemaal niet terug te draaien. Ik zie het als een uitdaging om dat wat de afgelopen 10 maanden gebeurd is, mee te nemen in mijn leven na kanker. Want het heeft me ook veel gebracht. Dit soort gedachten heb ik natuurlijk vooral als ik me goed voel. Kort gezegd; ik vind het een mooie spreuk, ik kan er wat mee.

De afgelopen weken heb ik regelmatig de vraag gekregen of ik nu genezen ben. Ik merkte deze week dat ik er iedere keer best van schrik, omdat ik het een lastige vraag vindt en geen helder antwoord heb. Ik heb er over nagedacht. De artsen gebruiken het woord genezen niet, dat moet de komende jaren blijken. Of er meteen sprake is van genezen verschilt per persoon. Het geldt in ieder geval niet voor mij; stadium III borstkanker met regionale uitzaaiingen. Wel heb ik heel goed op de chemo’s gereageerd, zagen de scans in mei er goed uit en zijn na alle operaties door de patholoog op een paar cellen in een lymfeklier en die f*cking DCIS na, geen tumorcellen gevonden! Goed voor nu, ABSOLUUT. Het juiste woord is volgens mij remissie.

Sinds augustus heb ik last van mijn linkeroog, één van de effecten van de chemo. Het lijkt of er continu een vuiltje in zit. Ik ben er aan gewend geraakt. Soms doet het veel pijn. Ik ben inmiddels onder behandeling bij een oogarts in het OLVG West. Minuscule wimper haartjes komen terug in de rand van mijn oog. Die krassen dus over m’n oog, heel irritant. De oogarts trekt ze er iedere 2 weken langzaam uit. Langzaam, omdat hij op die manier hoopt de wortel mee te nemen. Morgen moet ik weer, ik twijfel eerlijk gezegd of ik ga. Ik vind dat hij de vorige keer teveel heeft weggehaald. Ik wil heeeel graag m’n eigen wimpers terug en niet een uitgedunde variant. Als deze stomme kwaal op deze manier niet overgaat, dan moeten de haartjes weggebrand worden. Ik geloof dat ik liever nog een borstoperatie onderga, dan dat ik op de OK belandt voor deze ingreep, brrrrr.

Twee weken geleden was het lustrum van m’n dispuut. Ik had absoluut zin en tegelijkertijd zag ik er enorm tegenop om me in zo’n grote groep vrouwen te begeven. Hou ik het überhaupt vol en zit ik te wachten op al die gezelligheid? Het kan me soms zo overvallen. Maar wat was het gaaf, alleen maar goeie energie, warmte en gezelligheid. Ontzettend blij ben ik dat ik geweest ben. Iedere hobbel die ik nu neem, maakt de stap naar steeds meer ‘gewoon’ leven makkelijker. Overigens hebben de professionals me wel gewaarschuwd: trek maar 10 maanden uit voor je herstel.

Marokko, voorjaar 2011.

Julius komt vanavond terug na een week rondreizen over de Peleponnesos, Griekenland. Madelief komt morgenavond terug uit Parijs. En dan is het tijd om met z’n zessen op vakantie te gaan, eindelijk! We gaan naar Marokko, een roadtrip maken van Marrakech naar Fez. Heel veel zin en heel fijn om met elkaar op pad te gaan. We hebben de tickets vlak voor de spoedoperatie geboekt. Is maar goed ook, anders hadden we deze trip nu niet gemaakt. Overigens heb ik besloten het zwarte gat thuis te laten.