Monster temmen

Regelmatig vragen mensen hoe het met me gaat, heel logisch! Een vraag die ik best lastig te beantwoorden vind. Ik hoor veel dat ik er goed uit zie; kleur in m’n gezicht, heldere ogen en gezicht niet meer opgezet. Fijn!!! Bovendien raak ik zelf echt gewend aan het (steeds ietsjes minder) korte haar. Op de kleur na, is behoorlijk grijs, vind ik het best leuk. En toch voelde ik me alles behalve goed de laatste tijd.

Zo’n twee weken geleden sloeg de angst bij me in als een bom. Het leek haast uit het niets. Ik voelde een paar dingen in m’n lichaam, niet heel raar. Opeens kon ik niet anders dan me verschrikkelijk zorgen maken. Alsof een soort monster bezit had genomen van mijn gedachten. Ongelooflijk wat een ‘mind fuck’. Natuurlijk ben ik de afgelopen 11 maanden vaker bang geweest. Zeker aan het begin van het traject, heb ik veel angsten gekend. Toch was dit een nieuwe, nare K ervaring. Ik zat extreem in m’n hoofd, de negatieve gedachten maalden maar rond. Alsof ik erin verstikt raakte. Soms lukte het me met afleiding of praten er even van los te komen. Gelukkig ging het na een week een stuk beter, het monster werd kleiner. Meer rust, minder angst.

Deze ervaring hoe naar ook, is waar ik de komende tijd mee te dealen heb. Leren omgaan met de onzekerheid, opnieuw leren vertrouwen op m’n lichaam, het monster temmen. Dat vraagt tijd en aandacht, vast een proces met vallen en opstaan.

Een aantal (voorlichtings)gesprekken heb ik inmiddels in het AVL gehad. Gesprekken om stil te staan bij het leven na kanker. De behandelfase heeft bij mij zo’n 10 maanden geduurd. In die behandelfase wordt je in feite beschermd door de paraplu vanuit het ziekenhuis. Alle behandelingen, gesprekken, scans, maar ook beschermd door alle zorg en lieve mensen om ons heen. Fysiek lever je in deze fase steeds een beetje in. In de herstelfase krijgen de meeste mensen het mentaal zwaar. De herstelfase duurt volgens de professionals net zo lang als de behandelfase, grrr.

Na de laatste bestraling, eind september, was ik opgelucht. Helemaal toen ik zonder drain verder kon. En toch kwam toen snel de eerste dip; intens moe, nergens zin in, passief. Het zogenaamde ‘zwarte gat’. Ook al was ik gewaarschuwd, ik vond het een bizarre ervaring om klaar te zijn en me toch zo rot en leeg te voelen. Mentaal ging het opeens een stuk minder goed met me. Gelukkig kreeg ik na een paar weken wat meer energie en zin in dingen.

Wat absoluut hielp is dat we in de herfstvakantie met z’n zessen een roadtrip door Marokko hebben gemaakt. Wat was het gaaf! Super om weg te zijn en met elkaar in een pracht omgeving te zijn. We hebben het alle zes goed gehad; veel lol en gezelligheid. Ik heb het gevoel dat we alles wat om de ziekte heen hing thuis hebben gelaten, heerlijk. Ik zeg meer trips, goed voor de mind!

En daarom ging ik 1,5 week geleden met Roy mee naar Stockholm, hij had een zakelijke meeting. Het was een bliksembezoek; in 36 uur uit en thuis. Ik voelde me alles behalve top, twijfelde of ik mee wilde. Achteraf ben ik blij dat ik ben mee gegaan. Ik had het monster bij me, lukte me niet die thuis te laten. Kortom, een welkome afleiding met een beetje tijd à deux. De 2 foto’s zijn uit het fotomuseum Fotografiska. Pracht museum met gave horeca. De linker foto is uit de jaren tachtig: goldrush in Brazilië. De rechter foto is van Jimmy Nelson, onderdeel van de reportage Homage to Humanity.

Afgelopen donderdag was ik in het AVL. Ik keek uit naar deze afspraak. Stil staan bij het herstel, hoe de controles eruit gaan zien, ruimte voor het stellen van allerlei vragen, delen van hersenspinsels enz. Bleek ik de afspraak verkeerd in m’n agenda te hebben gezet. Grrrr, een dag te laat. Ik moest er ook zijn om bloed te prikken, dat heb ik gedaan. Het lukte niet meteen. De verpleegkundige probeerde de eerste prikpoging te redden door met de naald te draaien en te duwen. Dat haat ik. Ik schrok en bewoog m’n arm. Naald sprong eruit, bloed overal. Mijn aders liggen diep en door de chemo zijn de vaatwanden verdikt en de aderen vernauwd. Niet ideaal dus. En toen liep mijn favoriete prikker langs, hij ging het fixen! Yesss, held, heeft ie vaker gedaan.

Ik ben onlangs gestart met sporten onder leiding van een fysiotherapeut. Belangrijkste doel is conditie en kracht opbouwen. Dat is hard nodig! Verder zorgen dat m’n schouder en borstspier weer goed gaan functioneren.

Al met al vind ik het een gekke tijd. Ik ben opgelucht dat ik me nu wat beter voel. Wat een intens, confronterend, maar ook leerzaam traject is dit. Ik had oprecht graag gezien dat deze ziekte ons gespaard was gebleven. Het is niet zo. Deze nieuwe realiteit is er gewoon. Daar heb ik mee te dealen, stap voor stap. Af en toe een monster op bezoek, zal erbij horen. Ik hoop, ga ervan uit, dat ik me de volgende keer ietsjes minder uit het veld laat slaan, vast!