2020 & tussentijd

En dan is het maandag 6 januari. Het ‘gewone’ leven in 2020 is vandaag officieel begonnen en 2019 is echt voorbij. Fijn, zeker! Het jaar 2019 heeft voor mij volledig in het teken gestaan van alle behandelingen om van borstkanker te genezen. Dat is geweest, klaar. Mooi! Een logische stap zou zijn dat ik reikhalzend uitkeek naar het nieuwe jaar en het nieuwe decennium. Dat deed ik dus niet. Inmiddels begrijp ik zelf een beetje hoe het zit. Het lukte me niet me op het nieuwe jaar te verheugen, het jaar te overzien. Ik was (en ben) nog te veel bezig met herstellen. En eerlijk gezegd valt het me behoorlijk tegen. Moe, slecht slapen, pijn, niet altijd de vrolijkste. Ik heb behoefte aan tussentijd. Gekscherend, ik heb behoefte aan tijd tussen 2019 en 2020. Tijd waarin ik herstel en me beter ga voelen. Tijd waarin ik steeds meer leer vertrouwen op mijn eigen lichaam. Dit is alles kost gewoon tijd. Ik noem het tussentijd. En dan ergens dit voorjaar (hoop ik!) mag ‘mijn’ 2020 aanbreken.

Allemaal onzinnig natuurlijk, want tijd laat niet met zich sollen. De tijd tikt ritmisch door. Hooguit onze eigen beleving van tijd kan ‘van tijd tot tijd’ verschillen! Waar het op neer komt is dat het voor mij een rare gewaarwording was dat ik me niet goed raad wist met het op handen zijnde 2020. Nu het zo ver is, is het oké. Maand voor maand.

Als ik terug denk aan begin september 2019, moet ik hard om mezelf lachen. Ik had nl bedacht dat ik nu (januari 2020) zou starten met een vrijwilligers job bij de borstkankervereniging. Ik had de vacature Patient Advocate gezien; vrouwen met borstkanker vertegenwoordigen in ziekenhuizen, met als doel de zorg verbeteren. Zoiets. Telefonisch werd ik wel gewaarschuwd. Je zit nog midden in je behandelingen, de meeste vrouwen kloppen na een jaar bij ons aan om aan de slag te gaan, je bent echt te vroeg. Na wat aandringen was ik welkom om de voorlichtingsochtend met afsluitende lunch bij te wonen.

Aan het eind van die dag ging ik met Roy naar het AVL voor de 3e bestraling en een gesprek met de oncoloog over de hormoontherapie. Moe, maar voldaan ging ik die avond naar bed. Dat ik de volgende dag een spoedoperatie moest ondergaan stond in schril contrast met de plannen die ik de dag ervoor had gemaakt. Al snel begreep ik de borstkankervereniging een stuk beter. Je eigen proces begint in feite pas echt na de behandelingen. Daar kan ik op dit moment beter aankloppen voor mijn eigen vraagstukken ipv anderen te helpen. Wie weet op een later moment.

Vlak voor kerst hebben Roy en ik de oncoloog uitgebreid gesproken, heel fijn. Het doel van het gesprek was stil staan bij de hormoontherapie waar ik zo’n 3 maanden mee bezig was. Eigenlijk is het anti-hormoontherapie, want met hulp van deze medicijnen wordt de oestrogeenproductie in de vetcellen stil gelegd. In het lichaam zorgt het enzym aromatase voor de aanmaak van oestrogenen. Bij hormoongevoelige borstkanker zijn o.a. die oestrogenen de trigger voor tumoren om te groeien. De aanmaak van hormonen door de eierstokken is al gestopt door de chemo. De hormoonproductie in vetcellen wordt door deze medicijnen dus tegengegaan. En ik mis ze die hormonen!

Deze pillen kunnen voor behoorlijk wat bijwerkingen zorgen. Ik heb er vooralsnog last van. Ik voel van alles in m’n lichaam en ben moe. Op advies van de oncoloog start ik binnenkort met een andere aromatase remmer. Wie weet bevalt die beter. Sowieso het proberen waard, want het is de bedoeling dat ik die pillen 10 jaar slik. De woorden van de oncoloog vergeet ik niet: ‘ik ga er alles aan doen om jou die medicijnen te laten slikken’. De resultaten van deze remmers zijn namelijk goed; onderzoek heeft uitgewezen dat de kans op terugkeer beduidend verminderd wordt. Vraag me niet om statistieken, want die weet ik niet. Wil ik liever niet weten.

Op basis van mijn klachten hebben we afgesproken dat ik in de 2e helft van januari door de scan ga. Ik noem het de ‘Better Safe Than Sorry Scan’. Waarschijnlijk is er niks aan de hand. Dat wat ik voel in m’n rug, heup zal door de medicijnen komen. Laat dat ajb. het geval zijn! Hoe dan ook een scan blijft mega spannend, tenminste de uitslag. Tegelijkertijd is een goede scan straks weer een grote stap vooruit in vertrouwen.

Op advies van de stichting Tegenkracht heb ik een uitgebreid sport onderzoek gedaan. Deze stichting helpt mensen met en na kanker met sporten. Wow, wat een uitgebreid onderzoek met flitsende apparatuur en rapportage. Ik heb dus kleine longen, een conditie die beter kan, matige spierkracht, maar ik adem wel heel efficiënt! Al een tijdje ben ik onder begeleiding van een fysio aan het sporten en bezig met herstel linkerarm en borstspier.

De afgelopen twee weken stonden vooral in het teken van tijd samen. Kerst met elkaar en met familie. Etentjes met vrienden. Oud & Nieuw met een grote groep vrienden. Echt genoten heb ik van alle gezelligheid en mooie momenten met dierbaren! En op deze momenten realiseerde ik me goed dat de situatie een jaar geleden een stuk stressvoller was. Angst en ongeloof overheerste toen. Nu is er hoop en herstel. Oké, ook wel zorgen en frustratie. Er is veel gebeurd in 2019, heel veel. Langzaamaan krijgt alles een plek. Ergens in januari nog ‘even’ die scan rocken en dan hard door naar het voorjaar!