Auteur: Fawzia Klinkhamer

Net mijn laatste blog van begin januari teruggelezen. Dat was eerlijke gezegd best confronterend. Gelukkig gaat het sinds een week of zes een stuk beter met me. De mist in mijn hoofd is redelijk opgetrokken, ik heb wat meer energie en het belangrijkste is dat ik geen opgezette lymfeklieren meer heb en mijn heup geen pijn meer doet. Yesss!!! Ik voel me niet alleen beter; de uitslag van de CT scan is helemaal goed. Niets, helemaal niets te zien in botten en organen, behalve die drie mini plekjes in m’n linkerlong. Ze zitten er nog, horen dus gewoon bij me. Wat het is, is niet duidelijk; littekenweefsel, granulomen of mini lymfeklieren. Het belangrijkste is dat ze er nog hetzelfde uitzien als op de PET scan van december 2018 en daarmee is met zekerheid te zeggen dat het geen uitzaaiingen zijn. Dit geeft zo veel vertrouwen en rust voor de komende tijd!

Door enorme drukte in het AVL, is de CT-scan pas een dag voor de voorjaarsvakantie gemaakt. De afspraak voor de uitslag stond op 9 maart gepland. Best lang wachten. Gelukkig werd ik direct na de vakantie ’s avonds door de oncoloog gebeld, zo blij en opgelucht. Gisteren hebben we elkaar nog in het AVL gesproken. Wat een ontzettend fijne oncoloog is ze toch! Stil gestaan bij de CT-scan, bloedwaarden, de toekomst, onzekerheden, de impact van de anti-hormoon medicijnen, de zogenaamde aromatase remmers. 30% van de vrouwen stopt hier voortijdig mee vanwege de vervelende bijwerkingen. Voor de ene vrouw zijn deze medicijnen belangrijker dan voor de andere. Ik val in het bakje “blijf alsjeblieft slikken”. Dat heeft alles te maken met de uitgebreidheid van de ziekte toen het ontdekt werd en het feit dat het een snelgroeiende soort borstkanker is.

Vanmiddag opnieuw naar het AVL geweest voor een gesprek met de radiotherapeut. Stil gestaan bij de impact van de bestraling op borst, huid en spier. Die bestraling werkt vijf jaar door, bizar! Het laatste half jaar ga ik meestal alleen naar de afspraken. Dat voelt goed. Meestal neem ik de tijd. Drink een kop koffie, schrijf wat, kijk om me heen. Het lijkt voor mij een manier om alles wat er gebeurd is op me in te laten werken. Het AVL is al snel voor mij gaan voelen als “mijn” ziekenhuis. Een veilige plek, met een fijne sfeer en top zorg. Ik ben daar oprecht dankbaar voor. Overigens wel erg toepasselijk dat de mevrouw van de koffie gisteren vroeg of ik personeel ben (ging over korting voor medewerkers). Die vraag heb ik nog nooit gekregen. Mijn take out is dat ik er niet meer uitzie als een patiënt, whiha!

Een belangrijk en bijzonder moment is voor ons alle zes het feest geweest dat we gegeven hebben om alle hulptroepen (en partners) te bedanken. Wat was het gaaf en wat hebben we met z’n allen het leven gevierd! De avond is omgevlogen, ik zat duidelijk in een happy flow. Zo veel warmte, gezelligheid en plezier. Met als grote verrassing de wáánzinnige speech van Madelief. Deze avond vergeten we nooit meer.

Regelmatig ga ik terug in de tijd en sta ik stil bij wat er gebeurd is. Niet alleen welke behandelingen ik heb ondergaan, wat dat met me deed, juist ook het mentale stuk. Hoe voelde ik me op welk moment. De eerste fase was absoluut het zwaarst. Wat een paniek, stress en onwetendheid in het begin. Wat mij enorm is tegengevallen, is de fase na alle behandelingen. Daar kwam de angst in volle vaart terug, lekker met veel hersenspinsels. Dit gecombineerd met enorme vermoeidheid, tal van stomme kwalen en een gevoel van ‘is dit het nu, nu moet ik zeker blij zijn?!’. Gelukkig bleek ook dit een fase die voorbij ging. Pfff, heb wel het idee dat ik intens veel geleerd heb. Niet alleen over (borst)kanker en behandelingen, vooral over mezelf!

2020 is inmiddels begonnen. Bye, bye tussentijd. De vlag heeft gehangen en ik ben een jaar ouder. Zorgen en angst raken sinds kort meer naar de achtergrond en er komt ruimte voor nieuwe plannen en ideeën. Ik heb het gevoel dat het me sinds een paar weken steeds beter lukt de draad op te pakken. Al lijkt het voor een deel een nieuwe, dunne draad, een draad die net gesponnen is. Een mooie stap vind ik het dat ik afgelopen vrijdag ben begonnen met een opleiding, dat geeft energie. Laat het voorjaar maar komen!

En dan is het maandag 6 januari. Het ‘gewone’ leven in 2020 is vandaag officieel begonnen en 2019 is echt voorbij. Fijn, zeker! Het jaar 2019 heeft voor mij volledig in het teken gestaan van alle behandelingen om van borstkanker te genezen. Dat is geweest, klaar. Mooi! Een logische stap zou zijn dat ik reikhalzend uitkeek naar het nieuwe jaar en het nieuwe decennium. Dat deed ik dus niet. Inmiddels begrijp ik zelf een beetje hoe het zit. Het lukte me niet me op het nieuwe jaar te verheugen, het jaar te overzien. Ik was (en ben) nog te veel bezig met herstellen. En eerlijk gezegd valt het me behoorlijk tegen. Moe, slecht slapen, pijn, niet altijd de vrolijkste. Ik heb behoefte aan tussentijd. Gekscherend, ik heb behoefte aan tijd tussen 2019 en 2020. Tijd waarin ik herstel en me beter ga voelen. Tijd waarin ik steeds meer leer vertrouwen op mijn eigen lichaam. Dit is alles kost gewoon tijd. Ik noem het tussentijd. En dan ergens dit voorjaar (hoop ik!) mag ‘mijn’ 2020 aanbreken.

Allemaal onzinnig natuurlijk, want tijd laat niet met zich sollen. De tijd tikt ritmisch door. Hooguit onze eigen beleving van tijd kan ‘van tijd tot tijd’ verschillen! Waar het op neer komt is dat het voor mij een rare gewaarwording was dat ik me niet goed raad wist met het op handen zijnde 2020. Nu het zo ver is, is het oké. Maand voor maand.

Als ik terug denk aan begin september 2019, moet ik hard om mezelf lachen. Ik had nl bedacht dat ik nu (januari 2020) zou starten met een vrijwilligers job bij de borstkankervereniging. Ik had de vacature Patient Advocate gezien; vrouwen met borstkanker vertegenwoordigen in ziekenhuizen, met als doel de zorg verbeteren. Zoiets. Telefonisch werd ik wel gewaarschuwd. Je zit nog midden in je behandelingen, de meeste vrouwen kloppen na een jaar bij ons aan om aan de slag te gaan, je bent echt te vroeg. Na wat aandringen was ik welkom om de voorlichtingsochtend met afsluitende lunch bij te wonen.

Aan het eind van die dag ging ik met Roy naar het AVL voor de 3e bestraling en een gesprek met de oncoloog over de hormoontherapie. Moe, maar voldaan ging ik die avond naar bed. Dat ik de volgende dag een spoedoperatie moest ondergaan stond in schril contrast met de plannen die ik de dag ervoor had gemaakt. Al snel begreep ik de borstkankervereniging een stuk beter. Je eigen proces begint in feite pas echt na de behandelingen. Daar kan ik op dit moment beter aankloppen voor mijn eigen vraagstukken ipv anderen te helpen. Wie weet op een later moment.

Vlak voor kerst hebben Roy en ik de oncoloog uitgebreid gesproken, heel fijn. Het doel van het gesprek was stil staan bij de hormoontherapie waar ik zo’n 3 maanden mee bezig was. Eigenlijk is het anti-hormoontherapie, want met hulp van deze medicijnen wordt de oestrogeenproductie in de vetcellen stil gelegd. In het lichaam zorgt het enzym aromatase voor de aanmaak van oestrogenen. Bij hormoongevoelige borstkanker zijn o.a. die oestrogenen de trigger voor tumoren om te groeien. De aanmaak van hormonen door de eierstokken is al gestopt door de chemo. De hormoonproductie in vetcellen wordt door deze medicijnen dus tegengegaan. En ik mis ze die hormonen!

Deze pillen kunnen voor behoorlijk wat bijwerkingen zorgen. Ik heb er vooralsnog last van. Ik voel van alles in m’n lichaam en ben moe. Op advies van de oncoloog start ik binnenkort met een andere aromatase remmer. Wie weet bevalt die beter. Sowieso het proberen waard, want het is de bedoeling dat ik die pillen 10 jaar slik. De woorden van de oncoloog vergeet ik niet: ‘ik ga er alles aan doen om jou die medicijnen te laten slikken’. De resultaten van deze remmers zijn namelijk goed; onderzoek heeft uitgewezen dat de kans op terugkeer beduidend verminderd wordt. Vraag me niet om statistieken, want die weet ik niet. Wil ik liever niet weten.

Op basis van mijn klachten hebben we afgesproken dat ik in de 2e helft van januari door de scan ga. Ik noem het de ‘Better Safe Than Sorry Scan’. Waarschijnlijk is er niks aan de hand. Dat wat ik voel in m’n rug, heup zal door de medicijnen komen. Laat dat ajb. het geval zijn! Hoe dan ook een scan blijft mega spannend, tenminste de uitslag. Tegelijkertijd is een goede scan straks weer een grote stap vooruit in vertrouwen.

Op advies van de stichting Tegenkracht heb ik een uitgebreid sport onderzoek gedaan. Deze stichting helpt mensen met en na kanker met sporten. Wow, wat een uitgebreid onderzoek met flitsende apparatuur en rapportage. Ik heb dus kleine longen, een conditie die beter kan, matige spierkracht, maar ik adem wel heel efficiënt! Al een tijdje ben ik onder begeleiding van een fysio aan het sporten en bezig met herstel linkerarm en borstspier.

De afgelopen twee weken stonden vooral in het teken van tijd samen. Kerst met elkaar en met familie. Etentjes met vrienden. Oud & Nieuw met een grote groep vrienden. Echt genoten heb ik van alle gezelligheid en mooie momenten met dierbaren! En op deze momenten realiseerde ik me goed dat de situatie een jaar geleden een stuk stressvoller was. Angst en ongeloof overheerste toen. Nu is er hoop en herstel. Oké, ook wel zorgen en frustratie. Er is veel gebeurd in 2019, heel veel. Langzaamaan krijgt alles een plek. Ergens in januari nog ‘even’ die scan rocken en dan hard door naar het voorjaar!

Regelmatig vragen mensen hoe het met me gaat, heel logisch! Een vraag die ik best lastig te beantwoorden vind. Ik hoor veel dat ik er goed uit zie; kleur in m’n gezicht, heldere ogen en gezicht niet meer opgezet. Fijn!!! Bovendien raak ik zelf echt gewend aan het (steeds ietsjes minder) korte haar. Op de kleur na, is behoorlijk grijs, vind ik het best leuk. En toch voelde ik me alles behalve goed de laatste tijd.

Zo’n twee weken geleden sloeg de angst bij me in als een bom. Het leek haast uit het niets. Ik voelde een paar dingen in m’n lichaam, niet heel raar. Opeens kon ik niet anders dan me verschrikkelijk zorgen maken. Alsof een soort monster bezit had genomen van mijn gedachten. Ongelooflijk wat een ‘mind fuck’. Natuurlijk ben ik de afgelopen 11 maanden vaker bang geweest. Zeker aan het begin van het traject, heb ik veel angsten gekend. Toch was dit een nieuwe, nare K ervaring. Ik zat extreem in m’n hoofd, de negatieve gedachten maalden maar rond. Alsof ik erin verstikt raakte. Soms lukte het me met afleiding of praten er even van los te komen. Gelukkig ging het na een week een stuk beter, het monster werd kleiner. Meer rust, minder angst.

Deze ervaring hoe naar ook, is waar ik de komende tijd mee te dealen heb. Leren omgaan met de onzekerheid, opnieuw leren vertrouwen op m’n lichaam, het monster temmen. Dat vraagt tijd en aandacht, vast een proces met vallen en opstaan.

Een aantal (voorlichtings)gesprekken heb ik inmiddels in het AVL gehad. Gesprekken om stil te staan bij het leven na kanker. De behandelfase heeft bij mij zo’n 10 maanden geduurd. In die behandelfase wordt je in feite beschermd door de paraplu vanuit het ziekenhuis. Alle behandelingen, gesprekken, scans, maar ook beschermd door alle zorg en lieve mensen om ons heen. Fysiek lever je in deze fase steeds een beetje in. In de herstelfase krijgen de meeste mensen het mentaal zwaar. De herstelfase duurt volgens de professionals net zo lang als de behandelfase, grrr.

Na de laatste bestraling, eind september, was ik opgelucht. Helemaal toen ik zonder drain verder kon. En toch kwam toen snel de eerste dip; intens moe, nergens zin in, passief. Het zogenaamde ‘zwarte gat’. Ook al was ik gewaarschuwd, ik vond het een bizarre ervaring om klaar te zijn en me toch zo rot en leeg te voelen. Mentaal ging het opeens een stuk minder goed met me. Gelukkig kreeg ik na een paar weken wat meer energie en zin in dingen.

Wat absoluut hielp is dat we in de herfstvakantie met z’n zessen een roadtrip door Marokko hebben gemaakt. Wat was het gaaf! Super om weg te zijn en met elkaar in een pracht omgeving te zijn. We hebben het alle zes goed gehad; veel lol en gezelligheid. Ik heb het gevoel dat we alles wat om de ziekte heen hing thuis hebben gelaten, heerlijk. Ik zeg meer trips, goed voor de mind!

En daarom ging ik 1,5 week geleden met Roy mee naar Stockholm, hij had een zakelijke meeting. Het was een bliksembezoek; in 36 uur uit en thuis. Ik voelde me alles behalve top, twijfelde of ik mee wilde. Achteraf ben ik blij dat ik ben mee gegaan. Ik had het monster bij me, lukte me niet die thuis te laten. Kortom, een welkome afleiding met een beetje tijd à deux. De 2 foto’s zijn uit het fotomuseum Fotografiska. Pracht museum met gave horeca. De linker foto is uit de jaren tachtig: goldrush in Brazilië. De rechter foto is van Jimmy Nelson, onderdeel van de reportage Homage to Humanity.

Afgelopen donderdag was ik in het AVL. Ik keek uit naar deze afspraak. Stil staan bij het herstel, hoe de controles eruit gaan zien, ruimte voor het stellen van allerlei vragen, delen van hersenspinsels enz. Bleek ik de afspraak verkeerd in m’n agenda te hebben gezet. Grrrr, een dag te laat. Ik moest er ook zijn om bloed te prikken, dat heb ik gedaan. Het lukte niet meteen. De verpleegkundige probeerde de eerste prikpoging te redden door met de naald te draaien en te duwen. Dat haat ik. Ik schrok en bewoog m’n arm. Naald sprong eruit, bloed overal. Mijn aders liggen diep en door de chemo zijn de vaatwanden verdikt en de aderen vernauwd. Niet ideaal dus. En toen liep mijn favoriete prikker langs, hij ging het fixen! Yesss, held, heeft ie vaker gedaan.

Ik ben onlangs gestart met sporten onder leiding van een fysiotherapeut. Belangrijkste doel is conditie en kracht opbouwen. Dat is hard nodig! Verder zorgen dat m’n schouder en borstspier weer goed gaan functioneren.

Al met al vind ik het een gekke tijd. Ik ben opgelucht dat ik me nu wat beter voel. Wat een intens, confronterend, maar ook leerzaam traject is dit. Ik had oprecht graag gezien dat deze ziekte ons gespaard was gebleven. Het is niet zo. Deze nieuwe realiteit is er gewoon. Daar heb ik mee te dealen, stap voor stap. Af en toe een monster op bezoek, zal erbij horen. Ik hoop, ga ervan uit, dat ik me de volgende keer ietsjes minder uit het veld laat slaan, vast!

En NU? Nu is het in december opgestelde behandelplan helemaal uitgevoerd. Ik heb alle chemo’s achter de rug. Tig scans gehad. De operatie is operaties geworden; die zijn alle vier achter de rug. De bestraling heb ik goed doorlopen, ondanks de kwetsbare net geopereerde huid. Zelfs de drain is na ruim drie weken verwijderd, zonder nieuwe vochtproblemen. Nu is het klaar! Ja fijn, natuurlijk. Van dit moment konden Roy en ik in december 2018 alleen maar dromen.

Een paar weken verder en ik merk dat ik niet opgelucht ben, niet blij ben. Wat heb ik de eerste week het AVL gemist. De serene ruimte, de artsen en verpleegkundigen. Ook de ritjes met vriendinnen, de koffie. Dit alles symboliseerde veiligheid. Regelmatig heb ik de eerste week hard gehuild, wat voelde ik me intens leeg en doelloos. Daarnaast ben ik verschrikkelijk moe. Het lijkt of ik die vermoeidheid nu tot in mijn tenen voel.

Het gaan, doorstaan en volbrengen van dit traject, was natuurlijk mijn missie. Zeker de maanden augustus en september waren door de onverwachte extra operaties en onzekerheid intens. Ik geloof dat ik in een zesde versnelling leefde. En als je dan voor je gevoel in één keer stil staat, klapt de boel goed in. In ieder geval bij mij. Ik denk dat ik tijdens het traject met vlagen adrenaline aanmaakte. Het gebrek aan mijlpalen heeft die adrenaline rush onmiddellijk doen stoppen. En dan is die moeheid fysiek en mentaal in vol ornaat aanwezig.

Op internet zocht ik een foto van het natuurverschijnsel ‘zwart gat’. Toen kwam ik op een site terecht met informatie over Het Zwarte Gat na Kanker. Heel veel handige links! Bovengenoemde tekst is voor mij heel herkenbaar. Gelukkig is het niet alleen maar donker in dat zwarte gat. Ik vond in ‘mijn’ zwarte gat na een week gelukkig een trampoline. Heel fijn, want ik begeef me dus lang niet altijd op de bodem. Als ik een beetje lekker spring, zit ik zo op de helft en soms heel even op de rand! Ik merk ook nu, in deze fase dat het enorm helpt te genieten van fijne momenten (groot of klein). Dat heb ik absoluut geleerd de afgelopen 10 maanden. Het helpt me ook om niet te ver vooruit te kijken en me niet te druk te maken over de vermoeidheid.

Bovengenoemde gedachte is waar ik naar toe wil. Ik kan deze ziekte niet meer weghalen uit mijn leven. Wat de effecten op de lange termijn van alle behandelingen zijn, moet nog blijken. Allemaal niet terug te draaien. Ik zie het als een uitdaging om dat wat de afgelopen 10 maanden gebeurd is, mee te nemen in mijn leven na kanker. Want het heeft me ook veel gebracht. Dit soort gedachten heb ik natuurlijk vooral als ik me goed voel. Kort gezegd; ik vind het een mooie spreuk, ik kan er wat mee.

De afgelopen weken heb ik regelmatig de vraag gekregen of ik nu genezen ben. Ik merkte deze week dat ik er iedere keer best van schrik, omdat ik het een lastige vraag vindt en geen helder antwoord heb. Ik heb er over nagedacht. De artsen gebruiken het woord genezen niet, dat moet de komende jaren blijken. Of er meteen sprake is van genezen verschilt per persoon. Het geldt in ieder geval niet voor mij; stadium III borstkanker met regionale uitzaaiingen. Wel heb ik heel goed op de chemo’s gereageerd, zagen de scans in mei er goed uit en zijn na alle operaties door de patholoog op een paar cellen in een lymfeklier en die f*cking DCIS na, geen tumorcellen gevonden! Goed voor nu, ABSOLUUT. Het juiste woord is volgens mij remissie.

Sinds augustus heb ik last van mijn linkeroog, één van de effecten van de chemo. Het lijkt of er continu een vuiltje in zit. Ik ben er aan gewend geraakt. Soms doet het veel pijn. Ik ben inmiddels onder behandeling bij een oogarts in het OLVG West. Minuscule wimper haartjes komen terug in de rand van mijn oog. Die krassen dus over m’n oog, heel irritant. De oogarts trekt ze er iedere 2 weken langzaam uit. Langzaam, omdat hij op die manier hoopt de wortel mee te nemen. Morgen moet ik weer, ik twijfel eerlijk gezegd of ik ga. Ik vind dat hij de vorige keer teveel heeft weggehaald. Ik wil heeeel graag m’n eigen wimpers terug en niet een uitgedunde variant. Als deze stomme kwaal op deze manier niet overgaat, dan moeten de haartjes weggebrand worden. Ik geloof dat ik liever nog een borstoperatie onderga, dan dat ik op de OK belandt voor deze ingreep, brrrrr.

Twee weken geleden was het lustrum van m’n dispuut. Ik had absoluut zin en tegelijkertijd zag ik er enorm tegenop om me in zo’n grote groep vrouwen te begeven. Hou ik het überhaupt vol en zit ik te wachten op al die gezelligheid? Het kan me soms zo overvallen. Maar wat was het gaaf, alleen maar goeie energie, warmte en gezelligheid. Ontzettend blij ben ik dat ik geweest ben. Iedere hobbel die ik nu neem, maakt de stap naar steeds meer ‘gewoon’ leven makkelijker. Overigens hebben de professionals me wel gewaarschuwd: trek maar 10 maanden uit voor je herstel.

Marokko, voorjaar 2011.

Julius komt vanavond terug na een week rondreizen over de Peleponnesos, Griekenland. Madelief komt morgenavond terug uit Parijs. En dan is het tijd om met z’n zessen op vakantie te gaan, eindelijk! We gaan naar Marokko, een roadtrip maken van Marrakech naar Fez. Heel veel zin en heel fijn om met elkaar op pad te gaan. We hebben de tickets vlak voor de spoedoperatie geboekt. Is maar goed ook, anders hadden we deze trip nu niet gemaakt. Overigens heb ik besloten het zwarte gat thuis te laten.

En dan is toch best opeens de fase van radiotherapie voorbij. Vanochtend was ik met Steef in het AVL voor de laatste keer bestralen en het afrondende gesprek met de radiotherapeut. Fijn, JA! Gek dat het voorbij is, zeker. De afgelopen 3,5 week heb ik dagelijks de bestraling ondergaan. Je kunt wel spreken van routine. Gelukkig een hele gezellige routine, want iedere dag ging er een andere lieve vriendin mee. En Roy natuurlijk een keer! Vaak was de bestraling in combinatie met een bezoek aan de plastisch chirurg, radiotherapeut of oncoloog. Tijd zat om tussen de afspraken door bij te praten en te recreëren in het AVL.

Het bestralen zelf is een fluitje van een cent. Na 20 minuten is het klaar. Het installeren duurt even. Je moet iedere dag precies goed liggen en dat is millimeter werk. Met behulp van laserlijnen geprojecteerd op tatoeagepunten op mijn lichaam wordt de apparatuur ingesteld. Dan blijf ik alleen achter in de ‘bunker’. In totaal moet ik 9 keer diep inademen en mijn adem voor zo’n 40 seconden vastzetten. Door het opblazen van je longen, wordt je hart naar achter gedrukt. Dit verkleint de kans op hartproblemen in de toekomst. Dan zoeft het apparaat om me heen. Op het moment zelf voel je er werkelijk niets van. De technieken zijn door de jaren heen zo verbeterd; met ingenieuze computersystemen en algoritmes kunnen ze ervoor zorgen dat de stralen alleen op de benodigde plekken terecht komen. Geen straal meer dan nodig.

Het ondergaan van de bestraling is peanuts, ik wordt er alleen wel enorm moe van, instantly. Andere vermoeidheid dan met met de chemo. Radiotherapie maakt alle cellen die geraakt worden kapot. Tumorcellen herstellen niet. Gezonde cellen wel, gelukkig. Het afvoeren van rommel en herstellen van goede cellen schijnt zo vermoeiend te zijn.

Samen met Steef reed ik aan het eind van de ochtend de straat in. Een kop koffie, diep adem halen, beseffen dat ook deze fase is afgerond en dan tukken, ging er door me heen. En toen stonden lieve Caroline en Miriam voor de deur! Het door zichzelf in december 2018 opgerichte F-TEAM. De schatten, zo fijn. En ja, ze hebben gelijk, VANDAAG IS EEN BIJZONDERE DAG. De bestraling is klaar, afgerond, schluss.

Wat een schaduw werpt over deze dag, is dat ik nog steeds met een drain rondloop. Wat zal ik blij zijn als ik zonder dit apparaat verder kan. Het lijkt nu wel of ik een record wil vestigen in het Guiness Book of Record. De spoedoperatie is inmiddels bijna 3 weken geleden. Ik blijf maar wondvocht produceren Waarom, geen idee, weten de artsen ook niet. Die drain zal vast voor het weekend verwijderd worden. Merk wel dat ik daar nog niet ‘helemaal’ gerust op ben. Liever vocht in de drain dan in m’n borst. Achteraf is geconstateerd dat de vochtproductie na de borstamputatie waarschijnlijk de oorzaak is van de spoedoperatie. En dat wil ik echt niet nog een keer meemaken. Kortom, vandaag is nog niet de dag om de vlag uit de hangen. Zodra die vochttoestand onder controle is wel. Ik ga ervoor dat de vlag voor de herfstvakantie hangt!

En dan besef je je (voor de zoveelste keer) dat je niet in de belevingswereld van je kinderen kunt kruipen. Het leven kan zo door denderen, ook met borstkanker in huis. En ja we staan stil bij de ziekte. Wat het betekent, wat leeft bij ieder van ons. Liefst niet te lang, want dat willen de kinderen meestal niet. En af en toe schrikken Roy en ik dan op van een reactie, een beeld, een zorg van één van de kinderen. Zo was deze dag voor Madelief heel belangrijk. Ze verraste me vanmiddag uit school met een Bosche Bol, zo lief. “Mam, het is klaar!” Deze insta post van Madelief is goud waard. BYE BYE CANCER, behandelingen klaar! En zo is het.

Vaker heb ik een foto van mezelf geplaatst in dit mooie blauwe gewaad. Meestal vlak voor één van de operaties. Deze is van afgelopen donderdag, rond zeven uur ’s avonds. Ik ben nog versuft van de narcose; heb net een spoedoperatie achter de rug. Te maf en te bizar voor woorden. Ik kan er nu over schrijven, ben inmiddels redelijk van de schrik en stress bekomen. Wat een dag was het.

Afgelopen donderdag voelde ik me helemaal niet lekker. Ik was wel opgestaan met de kids, maar ben na een half uur weer m’n bed ingestapt. Ik kon het niet duiden, voelde me gewoon heel slecht. Gelukkig werd ik pas om half elf opgehaald voor de bestraling. Ik had me enorm verheugd om Alma na lange tijd weer te zien. Plan was om na het kwartiertje bestralen samen te lunchen, bij te kletsen. Niet dus, ik wilde zo snel mogelijk weer naar huis, naar m’n bed.

Bij de radiotherapeutisch laboranten gaf ik aan dat ik me niet lekker voelde, dat m’n borst meer opgezet was dan de afgelopen dagen, meer vocht. Eerst bestralen en dan voor de zekerheid door naar de radiotherapeut (=bestralingsarts) zeiden ze. De radiotherapeut vond mijn borst er ook anders uitzien dan 2 dagen geleden; gedeeltelijk rood en meer vocht inderdaad. Ze stuurde me door naar de verpleegkundig specialist van plastisch chirurgie voor waarschijnlijk een antibiotica kuur. Prima dacht ik nog, kuur halen en gaan.

Niet dus. De verpleegkundig specialist gaf aan dat ik waarschijnlijk met spoed geopereerd moest worden. Dat het implantaat eruit moest om te kijken wat er gaande was in m’n borst. Beter gezegd in de holte onder m’n huid. Artsen noemen dat de “huid envelop”. Vind ik echt een stom woord. En als de boel ontstoken was, dat het dan niet mogelijk was een implantaat terug te plaatsen. M.a.w. dan zou ik plat wakker worden. WAT????? Ik kon het werkelijk niet bevatten, was in alle staten. Weer opereren, de 4e. Ik denk dat ik dat moment nooit meer vergeet. Het enige wat ik wilde was met een antibioticakuur terug naar bed.

De plastisch chirurg kwam. Ze bevestigde dat direct opereren de beste aanpak is. Mocht er een (beginnende) ontsteking zijn, dan ben je er op tijd bij. We hebben veel gepraat, ik heb veel uitleg gekregen over het hoe en waarom en heb heel veel vragen kunnen stellen. Er sloot nog een plastisch chirurg aan. Wat het complex maakte was dat vaststond dat ik hoe dan ook door moest met de bestraling, er was al genoeg vertraging door de andere operaties geweest Ik wilde het liefst naar huis en dan vrijdagochtend bepalen of een operatie nodig was. Langzaamaan kwam bij mij het besef dat ik beter die middag geopereerd kon worden. Dat de kans dat ik dan wakker zou worden met een borst (lees implantaat) in plaats van plat een stuk groter was. Poeh, wat een rollercoaster, niet normaal! Ook voor Alma was het heftig, zij ging even gezellig mee naar het AVL. Roy moest het op afstand aanhoren, ook mega zwaar.

Nadat het besluit gevallen was, volgde actie. Alles werd in werking gezet voor een spoedoperatie. Wow, wat komt daar veel bij kijken. De plastisch chirurg ging op zoek naar beschikbare implantaten. Een gebruikt implantaat mag namelijk nooit teruggeplaatst worden ivm infectiegevaar. Normaal gesproken worden die per vrouw op maat besteld in België. Geen tijd voor. Heel fijn dat er “wat passends” op de plank lag. Nog een keer meten en met de plastisch chirurg alles doornemen.

Rond 14.30 uur was het bed beschikbaar. Roy was inmiddels gearriveerd en de gesprekken waren net afgerond. Weer in het blauwe hemd, weer die OK onderbroek van gaas aan. Weer een pijl bij m’n linker borst, de medicatie slikken, vertellen wanneer ik geboren ben. Meteen volgde het telefoontje dat de OK beschikbaar is en dan ga je. Roy en Alma mochten mee naar de 2e verdieping en daar moesten we net als de vorige keren afscheid nemen. Wat een bizar gehaast afscheid, wat een tranen, wat een pressure cooker vol stress en emoties.

Goddank is de operatie goed verlopen; ik ben wakker geworden met borst. Er zat waarschijnlijk een beginnende ontsteking. Dat moet de kweek nog uitwijzen. Heel fijn dat er op tijd is ingegrepen en dat mijn signalen serieus zijn genomen. Zo’n borst zet het programma van heel wat mensen behoorlijk op z’n kop.

Deze donderdag heeft zich de afgelopen dagen regelmatig als een film in mijn hoofd afgespeeld. Stukken mis ik, andere delen weet ik nog haarscherp. Ik vind dat de artsen en verpleegkundigen waanzinnig gehandeld hebben. Het gesprek met mij is uitgebreid gevoerd. Ik heb voor m’n gevoel mee kunnen beslissen, heel belangrijk. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik in de afgelopen 9 maanden geleerd heb het gesprek met artsen te voeren. En hoe fijn is het om door een team van artsen behandeld te worden die luisteren en open staan voor alles wat een maffe patiënt als ik vraagt en roept.

De bestraling is gisteren weer begonnen. Eerlijk gezegd spannend en niet zonder risico’s, want na 4 dagen is de wond verre van hersteld. Ik heb wel besloten dat dit het is. Dit implantaat blijft rustig zitten. Vochtophopingen doen we niet meer aan en al helemaal niet aan ontstekingen. Nog 11 keer bestralen en dan rust in de tent, please!

Augustus, wat een maand! Vrijdag 2 augustus was de dag van de 3e operatie; borstamputatie met directe reconstructie. Ik zag er behoorlijk tegenop. De dag ervoor met de oncologisch chirurg telefonisch nog het waarom, hoe en wat doorgenomen. Dat gaf rust. Alle kids waren op vakantie, op kamp of uit logeren. Ik was er klaar voor, zo ongeveer dan.

De volgende ochtend vroeg naar het AVL. Maf toch hoe je in feite relaxed (vast door de Valeriaan) wacht tot je aan de beurt bent. Roy naar z’n werk gestuurd. Bij deze operatie nog een lokale verdoving; injectie in m’n rug gekregen. Het is namelijk voor je immuunsysteem belangrijk dat je onbewust geen of zo min mogelijk pijn voelt. Pijn of beter gezegd trauma (want dat is het snijden), ondermijnt het immuunsysteem. Dat is zeker in het geval van kanker heel onwenselijk. Met de plastische chirurg e.e.a. doorgenomen en door haar ondergekliederd met een zwarte stift. 800 keer m’n geboortedatum gezegd en toen was ik aan de beurt. Tis in de OK altijd koud! Deken over me heen. Overweldigend hoe veel artsen en assistenten in het blauw gestoken in de OK zijn, allemaal voor één operatie. Ook de narcose blijf ik wonderlijk vinden. Een ingenieuze combi van pijnstilling, spierverslappers en slaapmiddel. Voor je het weet ben je vertrokken en lig je ongemerkt aan de beademing.

Een kleine 3 uur later werd ik de verkoever ruimte ingereden. Daar een tijd gelegen. Zuurstof gekregen, ijsje gegeten, veel pijnstilling gekregen. Pfff, ik had pijn met ademhalen. Op een gegeven moment mag je dan naar je kamer. M’n broer wachtte me op, heel fijn! Ik had het gevoel dat er met mij een prima gesprek te voeren was. Achteraf hoorde ik van Roy en Mounir dat er geen touw aan vast te knopen was; ik was zwaar onder invloed van dipidolor (zusje van morfine).

Drie nachten heb ik in het AVL gelegen. Ik kon niet veel, mn overeind komen was pijnlijk. Douchen was de grootste uitdaging. De eerste keer m’n borst zien ook. Bond en blauw, zooooo gevoelig en confronterend om te zien. De eerste dagen is het het allerbelangrijkst dat de huid en tepel niet worden afgestoten. Verder scheelt het veel ellende als je geen infectie krijgt. Beide gingen goed. Het was fijn om maandagmiddag naar huis te mogen. Ik vond de eerste week zwaar, zowel fysiek als emotioneel. De rek was er uit. Ik was moe, had pijn, kon weinig zelf en baalde goed van het enorme behandeltraject en die stomme ziekte die sinds december zo enorm ons leven bepaalt. Heel wat tranen heb ik gelaten.

Gelukkig ging het de tweede week een stuk beter, mn mentaal. Ik schuifelde meer rond, ging af en toe naar buiten en kon meer in huis doen. Ik heb 2 volle weken met een drain gelopen. Dat was minder. Er was veel wondvocht, waarschijnlijk ook door het gebrek aan lymfeklieren in m’n oksel. Me and my drain!!! Onafscheidelijk waren we. Je vergeet hem één keer en dan noooooit meer, want je wilt niet vaker dan één keer met de draad blijven haken, brrrr.

Een week na de operatie was de uitslag van de patholoog bekend. In feite maakte het voor het verdere traject niet uit. Al was het wel fijn als er in ieder geval iets van die DCIS gevonden werd. Liever geen tumorcellen AUB! DCIS cellen zijn nog gevonden, tumorcellen niet. Tijdens de operatie is op de OK door de patholoog de huid achter de tepel getest (vriescoupe test), om ter plekke te kunnen beslissen of de tepel behouden mag blijven. Dat wordt dan achteraf voor de zekerheid nog een keer uitgebreid onderzocht. Abacadabra zo’n pathologisch verslag.

Per week voel ik me gelukkig beter. Het blijft nog onwennig, onhandig en regelmatig irritant die tiet met implantaat. Het zal wennen, geduld hebben! Inmiddels is alles voor de bestraling in gang gezet. Aanstaande maandag start ik daar mee. Onwijs veel mensen hebben aangeboden een keer mee te gaan, super lief en gezellig!!! Hoef ik niet met de regionale taxibus een rondje door het ’t Gooi te rijden, heel fijn.

Deze spreuk kwam ik tegen op Instagram, op één van de eerste dagen na de operatie. Zo’n tekst vrolijkt mij wel op als het me lukt met wat humor (en zelfmedelijden) naar de boodschap te kijken. En waar ik ook blij van wordt is dat Roy en ik morgen 3 dagen gaan varen in Friesland, ohne Kinder!!!

Vandaag is het twee weken geleden dat ik voor de tweede keer geopereerd ben. Vlak voor de operatie schreef ik het vorige blog. Deze borstsparende operatie is me erg meegevallen. Slechts een goed uur onder narcose geweest en aan het eind van de dag weer naar huis. De oude wond is opengemaakt en er is veel meer klierweefsel weggesneden. De chirurg gaf aan dat ze schrok van de hoeveelheid. Ze wilde rond de 40 gram weghalen en toen ze het op de weegschaal legde bleek het 60 gram te zijn. (Lekker plastisch dit, maar zo gaat het). Volgens mij is klierweefsel niet zo zwaar, was namelijk 6 bij 8 cm. Ik moest niet schrikken van het lelijke, gerafelde litteken. De plastisch chirurg kan de boel namelijk makkelijker mooi maken als het litteken rommelig is!

Afgelopen donderdag was de afspraak met de oncologisch chirurg voor de terugkoppeling van het pathologisch onderzoek. Zoals het met slecht nieuws gaat, het was meteen duidelijk. De uitslag was wederom niet goed. De DCIS zit verspreid door het hele weggesneden weefsel. Op één plek na waren wel alle randen schoon. Zie het als een krentenbol waar een stuk uitgesneden wordt. Als je een beetje mazzel hebt snijd je geen enkele krent door, zijn alle randen schoon. Alleen betekent dit niet dat er geen krenten meer buiten het uitgesneden stuk zitten. De DCIS zit dus diffuus verspreid, niet op één of een enkele plek. Bij mij zoals een krentenbol dus! ONWIJS BALEN, ZEG MAAR GERUST KLOTE DIT. We konden meteen door naar de plastisch chirurg om alles door te nemen, eigenlijk geen tijd om de boel goed tot ons door te laten dringen. Voor de duidelijkheid, de chemo heeft alle borstkankercellen opgeruimd. Het gaat alleen om DCIS cellen. Dit is een voorstadium van borstkanker, wat zich mogelijk op termijn kan ontwikkelen tot borstkanker.

Een uur lang is de plastisch chirurg in de weer geweest. Voorlichten, afstemmen, meten, opzoeken, uitzoeken, vragen beantwoorden. Pfffff, een soort pressure cooker. Normaal gesproken heb je hier zeker één extra afspraak voor nodig. Al is het maar om de opties rustig te kunen overwegen, je vragen te stellen en dingen opnieuw uit te laten leggen. AVL is, als het kan, groot voorstander van directe reconstructies. Dat wordt het ook voor mij. Kort en heul simpel gezegd gebeurt er het volgende: de oncologisch chirurg haalt al het borstweefsel weg, de huid en tepel blijven. De plastisch chirurg maakt de borstspier aan de kant van de ribben los, plaatst het implantaat (siliconen) onder de huid en zorgt ervoor dat de borstspier bevestigd wordt aan de huid. De borstspier draagt als het ware het implantaat, zodat het niet ergens op m’n knieën belandt!!!! Verder de boel weer fraai dichtmaken. Al met al een pittige ingreep met een forse herstel periode. Overigens zijn alle lymfeklieren in de eerste operatie verwijderd, dat deel is gelukkig afgerond.

Roy en ik zijn allebei behoorlijk sip (geweest) van deze tegenslag. Het gaat niet alleen om deze operatie. Het is het geheel. De stress en spanningen van andere momenten komen onmiddellijk weer naar boven. Mogelijke uitzaaiingen in mijn longen, iets verdachts gezien in m’n rechterborst en de spanningen in de eerste week of ik uitzaaiingen op afstand had? Pfff, wat een traject. Het lijkt of ik alle mogelijke behandelingen en operaties zo meteen heb aangetikt.

Het is duidelijk dat amputeren nodig is of in ieder geval de veiligste optie is als het gaat om de kans op terugkeer zo klein mogelijk te laten zijn. Al voelt het soms zo haaks te staan op de huidige opinie dat vrouwen met borstkanker vaak over behandeld worden. Het zou me niet verbazen als in mijn situatie deze operatie over 5 jaar niet meer nodig is. Maar goed, ik leef nu en nu is dit de veiligste en daarmee beste optie.

De afgelopen 2 weken gelukkig ook leuke dingen kunnen doen en daar met ups en downs van kunnen genieten. Madelief en ik zijn naar Mama Mia geweest, we hebben een nachtje in Friesland geslapen, De Parade bezocht, spelletjes, lunchen buiten de deur, eten bij vrienden. Mijn broer met gezin is deze week nog in Nederland, ze wonen in Jakarta. Heel fijn om elkaar zo makkelijk te kunnen zien. Zeker ook voor alle kinderen.

• 

• 

Verder is het hier deze zomer vakantie een behoorlijke duiventil. Alle vier de kinderen hebben kamp en/of een weekje vakantie met een vriend. Vandaag is Madelief vertrokken naar Kamp Vierhouten. Olivier vliegt morgen naar Zuid-Frankrijk. Julius is direct na een week Albufeira, twee weken naar de VS vertrokken. Super gaaf! Eerst met een Nederlandse vriend mee en aansluitend langs bij zijn roomy in Nantucket. Die mag voorlopig nergens meer naar toe, gezellig bij z’n moeder op de bank!!!

Al met al zijn de afgelopen 6 dagen behoorlijk heftig. Omgaan met deze teleurstelling, de hele ingreep bevatten en een plek geven. Met ratio zeg ik ja, maar ik merkte dat de rest in mij volledig op de barricade ging. Ik ben er zo van overtuigd dat het belangrijk is om vol vertrouwen vrijdag de operatie in te gaan. Ik denk dat ik er bijna ben, gelukkig morgen nog voor het laatste stukje. Lezen, praten, huilen, lachen, schrijven, afscheid nemen, mediteren. Het komt goed, ben er bijna (hoop ik).

Operatie II is in zicht. Om 9 uur lig ik op de OK. Ik was vroeg wakker en had zoiets van ik kan de hele dag nog slapen. Bovendien mag ik nu (4 uur voor de operatie) nog net water en zwarte koffie drinken. Doen dus!

Ik zie gelukkig niet enorm op tegen deze operatie. Ik weet wat me te wachten staat; een borstbesparende operatie. Deze keer wordt ongeveer 3 keer zoveel weggesneden. Bij de vorige operatie had ik vooral last van het verwijderen van alle lymfeklieren. Het lijkt nog steeds of er in mijn linkerarm te korte elastiekjes zitten waar de rek uit is. Verder blijft mijn arm gevoelig. Dat komt door zenuwen die zijn doorgesneden en zich proberen te herstellen. Zoiets volgens mij.

Afgelopen donderdag hadden we een gesprek met de oncoloog. Dat gaf weer overzicht en rust. Nog een keer stilgestaan bij DCIS. Ze hadden dit niet in deze mate verwacht. Vooral heel vervelend dat ik 3 keer i.p.v. 1 keer geopereerd moet worden.

Maar waar het echt om gaat, de resultaten van de chemo, mag ik echt heel blij zijn! Alleen in de grootste lymfeklier zijn nog wat tumorcellen gevonden. En dan mag je aannemen dat de lymfeklieren achter het sleutelbeen en borstbeen ook schoon zijn. Ze legde ook uit dat er veel afweercellen gevonden zijn in die grootste lymfeklier. Dat duidt er op dat je eigen immuunsysteem bezig is met het opruimen van de laatste tumorcellen. Een goed teken. Volgens de oncoloog waren die tumorcellen niet meer gevonden als ik een maand later geopereerd was. Conclusie van dit alles is dat ik in het najaar GEEN CHEMO meer krijg, joehoe!!!!

• 

• 

De afgelopen 2 weken stonden bol van de etentjes, verjaardagen en feestjes. EN de afscheidsmusical van Freek van groep 8. Wat een feest was het om naar deze bijzondere uitvoering van de Lion King te kijken, zo knap gedaan door iedereen! Freek heeft afscheid genomen van de basisschool. Wij in feite ook, de jongste telg gaat door naar de middelbare.

Het was beter geweest als ik 2 weken eerder geopereerd zou worden, dat kregen ze niet gepland. De richtlijn is namelijk dat je maximaal 3 maanden na de eerste operatie ‘moet’ starten met bestralen en dat red ik misschien niet. Tegelijkertijd heb ik daardoor deze 2 weken maar mooi vol mee kunnen doen met alle gezelligheid. En dat levert weer zoveel dierbare, bijzondere momenten op. Echt genoten heb ik. Cliché maar waar, intens genieten leer je wel als je ziek bent.

Een paar weken geleden liep ik tegen deze HEMA reclamefoto aan. Prachtige jongen meiden met totaal verschillende uitstraling. Mijn oog viel onmiddellijk op beide kapsels. Zeg maar gerust: 2 compleet verschillende coupes, in alle opzichten. Ik had wel lol toen ik de gelijkenis met mezelf zag. In feite zie ik mijn haar VOOR de chemo en mijn haar NA de chemo. Groter kan het contrast niet zijn! Met mijn huidige coupe heb ik het best moeilijk. Wat zou ik graag mijn donkere krullen terug willen. Misschien komt het nog, maar de tekenen zijn er nog niet. Ik heb dun, kort grijs haar. Het groeit nog voor geen meter. Gelukkig zijn wimpers en wenkbrauwen aan het terugkeren, in de juiste kleur!

Time’s up, tijd om naar het AVL te gaan. Fingers crossed voor goede operatie, maar vooral voor goede uitslag patholoog deze keer!

Het is vandaag een week geleden dat ik schreef over de mega domper; de uitslag van de operatie. In plaats van de operatie af te vinken, moest ik me voorbereiden op een borstamputatie. DCIS kwam om de hoek zeilen. De opeens gevonden DCIS in combinatie met mijn borstkanker riep bij ons allerlei vragen op. Wat waren we overrompeld.

Al snel ging de domper thuis over in een dikke vette dip. De rek leek er echt even uit. Het voelde als een mega stap terug in het hele behandeltraject. Gevoed met emoties over de ziekte en alles wat er al gespeeld heeft. Daarnaast zag ik behoorlijk op tegen de nieuwe operatie.

Over het algemeen lukt het me best goed de boel positief en met redelijk veel vertrouwen te benaderen. Nou, het was echt weg. Futloos, labiel, geïrriteerd, boos, somber enz. Pffff, duurde echt een paar dagen. Ik weet dat ik de volle behandeling nodig heb, maar dit voelde echt zo K. Gelukkig merkte ik gisteren dat ik iets positiever opstond. Me een beetje ging verdiepen in borstamputaties. Dat ik uitkeek naar het gesprek van vandaag met mijn eigen oncologisch chirurg. We wilden een aantal dingen bespreken om vandaar uit weer vooruit te kunnen.

In feite heb je geen controle, eigenlijk heeft niemand van ons dat. Maar de regie over je eigen leven, ook als je ziek bent of beter gezegd aan het genezen bent, is in mijn optiek wel zo fijn. Op naar het terugkrijgen van de regie dus vanochtend!

De oncologisch chirurg kwam ons vanochtend meteen tegemoet. Ze gaf aan dat er een plastisch chirurg bij het gesprek aan zou sluiten. Samengevat: de oncologisch chirurg heeft in overleg met het ‘opperhoofd’ voorgesteld om opnieuw borstbesparend te opereren, ander plan dus. Deze keer wordt er een groter deel weggehaald. Twee weken later is de uitslag van de patholoog bekend. Als de randen schoon zijn, volgt op korte termijn een operatie door de plastisch chirurg om mijn borst te ‘fatsoeneren’. Als de uitslag niet goed genoeg is, krijg ik alsnog een borstamputatie. De plastisch chirurg heeft ter plekke gekeken of dit plan haalbaar is. It is!

WAT EEN WENDING! Ik was meteen blij en opgelucht. Roy ook. Nog allerlei dingen besproken en antwoord gekregen op onze vragen. Deze wending voelt goed. Ik kan me voorstellen dat sommigen werkelijk niet begrijpen dat ik het risico nog een keer wil nemen. Dat sommigen zoiets hebben van laat alles weghalen dan ben je er zeker van af. Het is zo verschillend per persoon, het stadium van de borstkanker, het totale traject. Het gaf ook het gevoel dat er opnieuw naar mogelijkheden is gezocht.

Was het fijn geweest als ik deze optie vorige week gekregen had? Absoluut!!! Was dat ook een domper geweest en had ik dan ook de afgelopen dagen een dip gehad? Zeker! Het is zo gelopen, het is goed.

Vandaag ook 3 verschillende afspraken bij de fysiotherapeut gehad over lymfoedeem (=vochtophoping). Voorlichting, oefeningen, individueel gesprek. Op m’n falie gekregen. De komende 4 weken moet ik echt rustiger aan doen. Wel bewegen, niet belasten is de opdracht. Een goed herstel van de operatie (verwijdering lymfeklieren uit oksel), verkleint de kans op oedeem, nu én in de toekomst. Oké!!! In feite zijn de A1 en A2 afgesloten en moet het verkeer zijn weg via B weggetjes en bospaadjes gaan vinden. Het lichaam moet de tijd en de rust krijgen om vervanging te vinden voor de grote vaten die in mijn linkerarm niet meer functioneren.

En dan zit je tussen de verschillende afspraken rustig te lunchen en dan sluit Griet spontaan aan. Heel gezellig Griet! Bizar toch dat je dan samen aan de leestafel in het AVL zit te kleppen!