Terugblik eerste chemo

Vrijdag 4 januari was het zover. De start van de behandeling, de eerste chemo van een hele reeks. Enerzijds zag ik er enorm tegenop, anderzijds kon ik niet wachten. Ik wist inmiddels 4 weken dat ik borstkanker heb en was toe aan actie. De fase van onderzoeken, wachten en nog meer onderzoeken had voor mij lang genoeg geduurd. Al weet ik dat het met de overstap naar het AVL en de kerstperiode toch snel verlopen is.

Vergezeld door Oeda ging ik naar de dagbehandeling van het AVL. Cliché maar waar, alleen maar aardige mensen! En dat helpt. In feite is het toedienen van een chemo een fluitje van een cent. Een uur later stonden we weer buiten.

De eerste 3 dagen van deze kuur slik ik zware medicijnen. Deze zorgen er voor dat ik niet overgeef, niet misselijk ben, niet slaap, wel trek heb en hyper ben. Op dag 2 krijg ik thuis een zogenaamde EPO prik. Deze helpt het beenmerg witte bloedlichaampjes aan te maken. Zo is het mogelijk om na 2 weken de volgende kuur te krijgen. Die prik geeft een paar dagen wat spier- en botpijn, een soort grieperig gevoel. Al met al is deze eerste kuur me echt meegevallen.

Het chemotraject bestaat voor mij uit 2 delen. Eerst 4 keer om de week ACDD (Adriamycine Cyclofosfamide Dose Dense), wat bestaat uit 2 soorten chemo. Ook wel de killerkuur genaamd. In het tweede deel krijg ik 12 weken lang wekelijks twee andere soorten chemo.

Het blijft regelmatig een bizarre gewaarwording dat ik in dit traject beland ben, dat ik praat over chemo’s, MRI’s, lymfeklieren. Dat ik kanker (K woord) heb. De grootste schok is toch echt het moment dat je het hoort, de eerste week die volgt. De week vol stress en onzekerheid over uitzaaiingen. En dan gek genoeg, zijn er steeds vaker momenten dat de paniek er niet of minder is en die momenten zijn er vaker en vaker. Het brein went. Dit is mijn, onze nieuwe realiteit. Gelukkig is er heel veel vertrouwen en hoop. En hoop doet leven!!!