De film Heal

En dan is het opeens woensdag 27 februari. De dag dat fase II start. Ik ga zo meteen naar het AVL: bloedprikken, uitslag MRI van vorige week maandag, gesprek oncoloog en 1e chemo kuur Paxiclatel. Het is de start van een serie van 12 wekelijkse kuren. Ik heb me in ieder geval voorgenomen me uiterst ontspannen te laten prikken. Ik ga zitten, glimlach en straal vertrouwen uit! En mocht het dan de eerste keer toch mis gaan, dan ga ik direct opzoek naar de held die vorige keer raak prikte! Vandaag een muts op die boven m’n oren zit, dus ook geen geintjes met koorts/verhoging.

Gisteren was een matige dag. Had ik niet verwacht, omdat het in principe de dag is die het verst van de vorige chemo ligt. Soms loopt het anders. Ik was naar een yoga proefles gegaan. Hele rustige, zeg maar gerust slome les (restorative yoga), haast meditatief. Schijnbaar gebeurde er veel in mijn lichaam. Ben de hele dag moe en misselijk geweest. Wat natuurlijk niet helpt is dat ik over het algemeen niet goed slaap. Daarnaast was ik meer gespannen voor de nieuwe chemo dan ik doorhad. “Hoe zou deze kuur aanslaan, hoe zit het met de bijwerkingen, wat kan ik iedere week verwachten?” Ik wist het allemaal wel een beetje van de voorlichting. Toch tegen m’n principes in gaan googelen naar bijwerkingen. Had ik niet moeten doen!!! Voor je het weet beland je op een forum met de meest verschrikkelijke verhalen. Vrouwen die (tijdelijk) in een rolstoel zitten, vrouwen die moeilijk auto kunnen rijden, een vrouw die opeens van de trap viel, een vrouw die zich niet meer zelf kon aankleden. HELP! Dan gaat m’n brein toch met me aan de haal, zeker als ik moe ben. Tuurlijk ik weet dat het N=1 verhalen zijn, het zijn de excepties.

Vandaag heb ik gelukkig weer een stuk vrolijkere kijk. De zon schijnt en gisterenavond 2,5 keer de dosis “upper” (= Dexametazon) moeten nemen. Ondanks een hele brakke nacht, een goede spirit en energie, kom maar door met die PAX kuur! Die upper is eenmalig zo hoog, om in het geval van een allergische reactie het immuunsysteem in opperste staat van paraatheid te hebben.

Afgelopen maandag heb ik (eindelijk) de film Heal op Netflix gezien. Iedereen de deur uit en de gordijnen dicht. En dat op de warmste dag van februari, heerlijk! Ik vind het een boeiende, inspirerende film. Natuurlijk omdat ik nu ziek ben, spreekt het mij aan. Het gaat over het helende vermogen van ons lichaam. De impact van gedachten, emoties en overtuigingen op onze gezondheid Over wat langdurige stress (wat je echt niet altijd door hebt) met ons immuunsysteem doet. Natuurlijk niet voor iedere ziekte (fase), niet voor alle situaties, niet voor iedereen. De film is behoorlijk Amerikaans, zeker voor ons nuchtere Hollanders. Mij helpt het in ieder geval weer een stapje verder in het krijgen/hebben van de regie over mijn eigen lichaam en leven. En dat natuurlijk naast ALLES wat medische wereld nu voor me doet, want dat is in mijn optiek het aller- allerbelangrijkst!

Afgelopen donderdag waren Wendy (vrouw van mijn broer) met dochter Feme bij ons, heel gezellig en vertrouwd! Ze waren een weekje samen in Nederland. Nog leuker natuurlijk als we met de beide family’s compleet zijn. Op dit soort momenten missen we Julius extra. Ik ervaar het soms als loslaten in het kwadraat een kind in de VS. Via Whatsapp en bellen in het weekend proberen we een klein beetje onderdeel te zijn van zijn leven (en hem nog her en der wat op te voeden = uitdaging!). Heel fijn en gezellig voor beiden dat Roy hem eind maart een aantal dagen gaat opzoeken.