Operatie in beeld

Afgelopen dinsdag hebben Roy en ik de oncologisch chirurg uitgebreid gesproken. Op basis van de MRI van medio februari is een plan gemaakt voor de operatie. Met tekening en schema is ons alles uitgelegd. Helder! We hadden alles voor besproken met vriendin Hille, wat het gesprek een stuk eenvoudiger maakte.

Aangezien voor mij fase III geldt, is gestart met chemo. De grootste prioriteit is het lichaam (=systeem) veilig stellen. Dit doe je door chemo. Zo worden losse cellen in het lichaam zoveel mogelijk opgeruimd. Daarnaast natuurlijk ook de lymfeklieren die in nauw contact staan met de bloedbaan. In feite is de tumor in m’n borst de laatste zorg, die borst kan er namelijk af!

Bijkomend voordeel van starten met chemo is dat de kans bestaat dat ipv een borstamputatie een borstbesparende operatie mogelijk is. En dat is het geval! De killerkuur heeft de tumor enorm doen slinken, niet meer zichtbaar op de MRI. De oncologisch chirurg heeft dan ook voorkeur voor borstbesparend en ik ook! De ingreep is minder zwaar, het herstel gaat sneller en je houdt je eigen borst. Nadeel is wel dat de kans ongeveer 50% is dat alsnog een borstamputatie nodig is. Dit is het geval als in het verwijderde weefsel door pathologisch onderzoek toch te veel tumorcellen gevonden worden. I’ll take the risk!

Het andere deel van de operatie bestaat hoogstwaarschijnlijk uit het verwijderen van alle lymfeklieren in mijn oksel. Dat was een kleine tegenvaller; ik hoopte dat er een reële kans was dat dat niet nodig zou zijn. Helaas, het is belangrijk voor het succes van de bestraling dat de hoeveelheid tumorcellen in het te bestralen gebied zo klein mogelijk is (=tumor load). Maw bestralen is zeer effectief, maar liefst wel als er zo min mogelijk tumorcellen zijn. De lymfeklieren achter m’n sleutelbeen en borstbeen zijn overigens operatief niet te verwijderen, bij niemand. De operatie staat gepland voor medio juni.

Deze foto’s zijn gemaakt bij de “Gedachten Muur”. Een muur voor spreuken, wensen, overpeinzingen, bedankjes. Mooi om te lezen. Uit de meeste berichten spreekt hoop, dankbaarheid en opluchting. Fijn om zelf bij te dragen aan deze muur. Overigens lees je nauwelijks berichten van mensen die slecht nieuws te horen hebben gekregen, wel logisch in mijn optiek.

De chemo’s lopen, inmiddels 4 keer Paxiclatel gekregen. Ik merk dat ik een ritme zit. Wekelijkse chemo geeft veel structuur, voor je het weet is de week om! Het prikken gaat best goed, het went. Ik ben iedere keer iets vermoeider; bloedarmoede neemt toe en de bloedlichaampjes nemen af. De waarden zijn gelukkig nog dusdanig dat chemo krijgen prima mogelijk is.

Mijn handen hebben duidelijk last van de chemo. De paars/bruine kleur en de gewrichtspijn van de killerkuur zijn er nog. De tintelingen vallen gelukkig vooralsnog mee. Wel zijn mijn nagels langzaamaan aan het loslaten en dat is een rot gevoel.

Een andere bijzondere bijwerking is dat ik tot nu toe iedere woensdag na de chemo een vreetaanval heb. Zodra ik thuis ben eet ik alles, maakt niet uit: chips, brood, chocola, banaan, koek. Daarna val ik als een blok in slaap om vervolgens helemaal gaar en met trek wakker te worden. Best een aparte ervaring.

Donderdag vertrek Roy naar Julius! Heel gaaf voor de mannen dat ze tijd samen hebben en dat Roy het leven van Julius van dichtbij meemaakt. Beetje jaloers ben ik wel, zou natuurlijk dolgraag mee gaan. Helaas, ik ben in oktober samen met Madelief geweest. Bizar eigenlijk dat ik toen al ziek was en werkelijk geen idee had.

Ik krijg natuurlijk vaak de vraag hoe het met me gaat, logisch. Het zet me regelmatig aan het denken. Al met al gaat het gegeven alles best goed op dit moment, ik lijkt zonder al te veel kleerscheuren door de chemo’s te komen.

Terugkijkend was december ontzettend heftig, emotioneel en intens. Gelukkig ook gevuld met mooie, dierbare momenten met familie en vrienden. Januari was de maand van actie enerzijds en zorgen over mijn longen anderzijds. Goddank kwam eind januari het goede nieuws!! Laatst zei de internist oncoloog dat ze zich behoorlijk zorgen heeft gemaakt om m’n longen. Heel fijn dat ze die zorgen achteraf deelde en van te voren alleen op een feitelijke manier de verschillende scenario’s besprak.

Af en toe vliegt het me aan dat het leven bij iedereen zo door dendert, ook bij ons op een bepaalde manier. Meestal kan ik daar goed mee om gaan, vind ik het zelfs fijn. Af en toe niet; dan wil ik wel van de daken schreeuwen dat het niet normaal is om ziek te zijn, kanker te hebben. Misschien wil ik het op die momenten vooral mezelf duidelijk maken.