CHEMO SLEUR

• 

• 

CHEMO SLEUR, dat is de titel die voor mij het beste past bij dit blog. Ik realiseerde me een paar dagen geleden dat ik in een chemo sleur beland ben. Dat betekent dat ik het inmiddels de normaalste zaak van de wereld lijk te vinden dat ik in een intensief chemo traject zit. De routine is er behoorlijk in geslopen. M.a.w. ik weet wat me te wachten staat en weet ook best goed hoe ik de verschillende type dagen het beste door kan komen. Op zich allemaal fijn en handig. Al is er ook een ander deel dat voor mij met deze voorspelbaarheid samen gaat, het mentale deel.

Ik had er de afgelopen anderhalve week goed de balen van. Werd opstandig, sneller geïrriteerd, boos, minder vrolijk. Met name Roy moe(s)t het ontgelden. De algemeen geldende fatsoensnormen handhaaf ik gelukkig naar anderen, inclusief de kids. Tenminste, zo zie ik het. De kinderen zien dat soms anders. Zij weten natuurlijk niet hoe ik nog veel intenser kan reageren! Boosheid ook over dat dit me overkomt, hoezo ik? De balen dat ik het niet eerder heb ontdekt. Daar heb ik goed over nagedacht. “Voel ik me hier schuldig over, ben ik hier boos over?” Na een paar dagen kwam ik tot de conclusie dat dit gelukkig meevalt. Ik heb m’n kop niet in het zand gestoken, het bellen van de huisarts niet uitgesteld. Blijft een no brainer dat het heel fijn was geweest als ik die tumor eerder had ontdekt. Dan was het misschien bij die tumor gebleven.

Iedere dag een nieuwe dag, iedere week een nieuwe week! Gevoelens komen en gaan, dat is wel zo fijn. Vooral niet vastzetten die boel. Ik geloof (en hoop) dat het mentale deel van dit immense traject me de komende weken wat minder in de weg zit. Gisteren is de week in ieder geval goed begonnen!

Ik had ’s ochtends afgesproken met een oud-collega om te wandelen en koffie te drinken in ’s Graveland. Heerlijk om daar te zijn en fijn om bij te praten. Aansluitend zelf nog een rondje gelopen, in de zon gezeten en genoten van het uitzicht. Toen nog een cappuccino met havermelk. Ja, ik doe mee aan deze hype! En een brownie zonder suiker om al het (vr)eten rondom de chemo een klein beetje te compenseren. ’s Avonds met vriendin Merel naar “Adempauze” (een moment van bezinning in de hectiek van het bestaan) geweest om te luisteren naar een lezing over maakbaarheid en de grenzen daarvan. Een mooie maandag!

Gelukkig ervaar ik tussen alle emoties door fijne, leuke momenten. Zoals Olivier helpen met huiswerk. Altijd even klieren, kletsen voordat we beginnen en natuurlijk allebei afgeleid tussendoor. De concentratie van ons beiden laat her en der steken vallen; puberbrein en chemobrein. De intenties zijn goed, heel belangrijk!

Kuur 5 en 6 in het AVL zijn goed voorlopen. Bloedwaarden gaan gestaag een beetje naar beneden, maar echt nog niet extreem laag gelukkig. Het prikken went, ik laat me niet meer gek maken gelukkig. Samen met Susan en vorige week met Daniëlle op pad.

Vorige week leek wel het “borstkanker-vrouwen-fase II-ochtend” op de dagbehandeling. In het bed naast me een vrouw die de 2e kuur Paxiclatel kreeg. We wisselden wat ervaringen uit; allebei last van vreetbuien. Allebei last van onze voeten. Zij heeft sinds kort enorme zweetvoeten en ik heb ’s avonds enorme kriebelvoeten, heel irritant. Zo zie je maar die chemo vindt bij iedereen een andere uitweg! Een paar bedden verderop een vrouw die voor de 12e en dus laatste keer de kuur kreeg! Ze trakteerde personeel en lotgenoten. Er hingen ballonnen en er kwamen 2 vriendinnen met alcoholvrije bubbels binnen. Zij heeft de fase van 20 weken chemo afgesloten. Inderdaad een moment om bij stil te staan en te vieren.

Het kan nl. ook anders. Ik app sinds een paar weken regelmatig met een vrouw die net als ik met haar man vlak voor de kerst een intake dag had in het AVL. Een paar weken geleden kwamen we elkaar tegen en sindsdien hebben we regelmatig contact. Het kan dus ook echt anders verlopen. Na 2 killerkuren lag ze met zware griep in het ziekenhuis. De eerste vertraging te pakken. 2 weken geleden waren haar bloedwaarden dusdanig laag, dat ze in plaats van chemo een bloedtransfusie kreeg. Vol goede moed ging ze afgelopen week terug voor kuur 3. Helaas, onverrichte zaken naar huis. Bloedwaarden nog steeds te laag. Dat zijn nare ervaringen, waar je behoorlijk van in zak en as kunt raken. Hoe vervelend chemo ook is, je wilt de kuren het liefst allemaal, de volle dosis, zonder vertraging ondergaan en doorstaan. En zo is het dus niet voor iedereen.

Tja, dan ben ik blij dat ik morgenochtend voor kuur 7 mag opteren.