29 dagen verder

En dan zijn er 4 weken voorbij. Op verschillende momenten heb ik in mijn hoofd een blog geschreven, want schrijven helpt! Nu naast in mijn hoofd, ook één op “papier”, dat geeft meer rust. Het is in feite een goede manier om met afstand naar mezelf te kijken, te reflecteren op wat ik ervaar en hoe ik me voel. En dat is wisselend. Zo was afgelopen maandag een moeizame dag. Waarom? Daarom. Het heeft vast te maken met hoe ik slaap, maar vooral hoe ik me mentaal voel. Er zijn van die dagen dat mijn gedachten me behoorlijk in de weg zitten. Dan maak ik me zorgen, kom ik niet los van negatieve gedachten over de toekomst. Lukt het me niet het vertrouwen te hebben dat alles goed komt. Mijn brein is dan niet te stoppen, heel vermoeiend. Poeh, zo’n dag om om 14.00 uur pas onder de douche te stappen.

Gelukkig weet ik dat na een K dag, meestal een goede dag volgt. Dan ben ik gewoon blij dat die K dag voorbij is! Is mijn brein waarschijnlijk moe van de vorige dag, houdt het zijn gemak. Zoiets. Dinsdag begint ook altijd top met yoga in Laren. Die hele rustige, restorative variant. Zo ook gisteren. Ik stapte om half negen met plezier in de auto. Gekleed in zwart jogging pak zonder haar met wollen muts. Meestal trakteer ik mezelf na de yoga op cappuccino (met havermelk) in mijn favoriete tentje in Laren. Zit ik daar in dat zwarte pak tussen de Larense dames. Boeit me niks. Daarna nog even naar de Larense bakker. Top ochtend! Gelukkig kan ik zeggen dat dagen zoals afgelopen maandag zwaar in de minderheid zijn.

In de mei vakantie, zijn we een week in Spanje (Nerja) geweest. Wat een FEEST was dat! Intens genoten hebben we alle vijf van alle gezelligheid met lieve vrienden. Genoten van het strand, de lol, even weg zijn, met elkaar zijn. Het was voor mij best vermoeiend, maar gaf mentaal onwijs veel energie, echt super. Met een beetje schuiven van de afspraken in het AVL, paste de vakantie precies tussen 2 chemo’s in. Normaal gesproken dalen of stagneren al mijn bloedwaarden (type bloedcellen). Deze keer waren ze allemaal behoorlijk gestegen. Volgens de verpleegkundige kwam dit absoluut door de zon! Ik zeg: more holidays!!

Afgelopen donderdag landden we vroeg en konden we bijna meteen door naar het AVL. Voor het eerst Roy en de kids mee naar de Dagbehandeling. Fijn dat de kinderen gezien hebben waar ik wekelijks vertoef. En dat chemo krijgen er niet eng uitziet. Wat iedere keer indrukwekkend blijft is de hoeveelheid bedden waar mensen met kanker liggen. Allemaal aan een infuus. Sommigen slapend onder een paar dekens, anderen kijken verdwaasd voor zich uit, zien er echt ziek uit. Gelukkig ook mensen die een stuk fitter ogen. Iedereen heeft zijn eigen ziekte, iedereen heeft zijn eigen verhaal. Regelmatig spreek ik iemand even. Zo ook laatst, deze persoon was al ruim 6 jaar onder behandeling. Dat ging nog even door, verschillende behandelingen die elkaar opvolgen. Dan is het in mijn optiek extra belangrijk om hoop te hebben, te kunnen hebben, want hoop doet leven.

• 

• 

De mand met cadeaus is er nog! De inhoud neemt af, maar er is echt nog een heleboel uit te pakken. Lieve kaartjes, lekkers, leuks en ook gein! Zoals het boek en de kaart hierboven. Heel dierbaar dat deze mand in de woonkamer staat.

Vandaag is de dag dat Julius over een maand terug komt uit de VS. Joehoe, heerlijk vooruitzicht. Huis weer vol! Betekent ook dat Freek teruggaat naar de kleinste slaapkamer, vindt hij minder gaaf. Die zijn we nu aan het opknappen, zodat die paar vierkante meter wel enigszins ‘middelbare scholier proof’ is. Overigens heb ik de afgelopen weken regelmatig een la of plank in een kast uitgemest. Ruimte creëren, werkt mentaal ook goed. Veel wegdoen, stort bezoeken en ook spullen op marktplaats gezet. Mary Kondo is vast trots op me.

En vandaag staat de 11e chemo van fase II op het programma. Anders gezegd; vandaag begint week 19 van 20 weken chemo. Poeh, dat voelt raar. Enerzijds heerlijk dat het chemo einde echt in zicht is. Anderzijds ook een beetje eng, want chemo valt door mijn hele lichaam tumorcellen aan. En dat geeft een gerust gevoel. Begrijp me goed, ik ben werkelijk dolblij als fase II voorbij is, want chemo hakt er in. Iedere keer een beetje meer. Gelukkig realiseer ik me heel goed dat ik deze afgelopen 18 weken behoorlijk goed ben doorgekomen, het kan echt anders.

• 

•