Managing expectations?!

De afgelopen 3 weken, de weken na de chemo, zijn werkelijk omgevlogen. Wat een weken! Ik ben er eerlijk gezegd behoorlijk moe van. Als ik nu zo terugkijk, had ik duidelijk het beeld dat ik na die 20 weken chemo, hard ging opknappen. Ik meer energie zou hebben en mooi een boel kon regelen en doen voor de operatie. Die energie viel dus vies tegen. Mijn verwachtingen paste duidelijk niet bij de realiteit. Frustrerend vond ik dat. Tijdens de chemo kon ik denken: “voor iemand die chemo ondergaat, voel ik me een deel van de week best goed.” De weken daarna was ik er lichamelijk waarschijnlijk iets beter aan toe, maar voelde het niet zo. Het is maar net waar je de lat legt en wat je verwacht. Kortom, de realiteit is waar je mee te dealen hebt. En van chemo, de impact van chemo, ben je niet zo maar af.

Wat bepaald niet hielp is dat ik een allergische reactie kreeg op ‘iets’. Mijn hoofd zwol op en bleef een paar dagen zo. De laatste chemo was 1,5 week geleden en medicijnen slikte ik niet, vaag dus. De oncoloog had geen idee waarop ik zo allergische reageerde, ze had dit niet eerder zo gezien. Vermoedelijk is/was mijn immuunsysteem van slag en reageerde ik heftig op een trigger. Verschrikkelijk vond ik het. Dat ik tijdelijk geen haar, wimpers en wenkbrauwen heb is tot daar aan toe. Maar met een plofkop en spleetogen door het leven gaan vond ik echt naar. Bovendien deed het pijn en kriebelde het enorm. Ik belandde weer op de Dagbehandeling, dit keer voor een stoot prednison. Het hielp gelukkig. Mijn hoofd slonk. Helaas is het nog niet helemaal over. Mijn gezicht is nog steeds wat opgezet en mijn huid blijft een soort schuurpapier.

De afgelopen 3 weken hebben we gelukkig ook leuke & gezellige dingen gedaan. Madeliefs verjaardag uitgebreid gevierd, Filmhuis bezocht, gegeten bij vrienden, wandelen met vriendinnen en een dagje naar Amsterdam met Freek. We hebben heerlijk samen door de Bijenkorf gebanjerd en ons vergaapt aan over de top merken met over de top prijzen. Denk aan in onze optiek monsterlijke Gucci slippers. Brillen gepast en samen ‘berekend’ voor hoeveel waarde er spullen in de Bijenkorf liggen. Super leuk. Verder hebben we schoenen gekocht, sushi gegeten en zijn we met het pontje naar de attractie ‘This is Holland’ gegaan, aanrader.

En dan zijn die 10 maanden dat Julius in de VS naar school ging om. De 10 maanden waarin Julius een heel eigen leven heeft opgebouwd. Een leven tussen de Amerikanen, met zijn ouders op afstand. De 10 maanden waarin contact vooral verliep via whatsapp en facetimen in het weekend. De 10 maanden waar hij met veel plezier in een boys house woonde, naar school ging en sportte. Wat hebben die boys het goed gehad met elkaar. Wat een jaar, wat een ervaring! En heerlijk dat Julius sinds afgelopen zaterdag weer thuis is. Vinden we gelukkig alle zes.

Vandaag is de dag van de operatie, een borstbesparende operatie. Rond het middaguur ben ik aan de beurt. Gezonde tegenzin heb ik of beter gezegd ik ben un peu nerveux. Tegelijkertijd natuurlijk ook heel fijn dat het zo ver is. De operatie met de bijbehorende uitslagen is een belangrijke stap in het genezingsproces.

Een paar weken geleden is een punctie genomen uit de grootste lymfeklier. Er zijn toen geen tumorcellen gevonden. Zo’n punctie is wel een beetje een ‘lucky shot’. Daarom wordt tijdens de operatie bepaald of alle lymfeklieren (zo’n 20) uit m’n oksel worden verwijderd. Dit doen ze door de grootste klier weg te halen en direct door de patholoog te laten onderzoeken. Als er (een paar) tumorcellen gevonden worden, worden alle lymfeklieren weggehaald. En anders niet. Dat laatste zou werkelijk fantastisch zijn! Volgens de chirurg is de kans aanzienlijk dat er tumorcellen gevonden worden. Kortom, maar even geen verwachtingen hebben…wel hoop natuurlijk!